Bouwwoede in China maakt mijnwerkers van Indiase boeren

In de omgeving van de stad Hospet, 350 kilometer ten noordwesten van het computermekka Bangalore, hebben de vertrouwde groene maïsvelden en akkers met uien plaatsgemaakt voor naakte aarde, bezaaid met rotsblokken en ertshopen. Magere mannen, vrouwen en kinderen zijn van zonsopgang tot de avond in de weer rond putten die meestal niet dieper zijn dan vier meter.

Uit het ijzererts dat ze bovenhalen, worden in China onder meer de stalen gebinten gemaakt van de stadions en atletenverblijven voor de Olympische Spelen van 2008. India is de op twee na grootste ertsleverancier van de Chinese hoogovens. Door de stijgende prijzen is de grondstoffenhandel een echte goudmijn geworden. De vijftien miljoen ton ijzererts die vorig jaar in het gebied tussen Hospet, Bellary en Sandur werd bovengehaald, leverde ruim een half miljard euro op. Onder grond ligt nog zeker twee miljard ton erts te wachten.

s’ Avonds branden in een mijnwerkerskamp bij Hospet overal houtvuurtjes waarop vrouwen rijst en wat linzen koken. Tussen de uit blauw zeil opgetrokken tenten hurken overal uitgebluste mensen. Alleen erg jonge kinderen hebben nog zin om wat te spelen op het eind van weer een verschroeiend hete dag.

In veel van de ambachtelijke mijnen in Karnataka werken hele gezinnen, migranten uit de verarmde boerendorpen uit de omgeving. De bloei van de ertshandel valt samen met een zware landbouwcrisis in Karnataka, het gevolg van drie jaar droogte. Boeren kunnen veel meer verdienen door mijnbouwmaatschappijen toe te laten op hun akkers dan door opnieuw gewassen aan te planten.

De mijnbouw verschaft in de streek intussen meer werk dan de landbouw. Landarbeiders krijgen amper nog 25 roepie (40 eurocent) per dag, terwijl volwassen mijnwerkers op 100 roepie (1,6 euro) kunnen rekenen. Tieners krijgen een vast bedrag per kilogram aarde of erts.

Al jaren trekken in september, bij het begin van het droge seizoen, duizenden boerengezinnen uit arme streken in Karnataka en de naburige deelstaat Andhra Pradesh naar de mijnbouwgebieden rond Hospet. “In ons dorp leed iedereen honger”, zegt Hanurappa uit het district Mehboobnagar. “Er was geen werk en ik moest geld lenen. Met wat ik hier verdien, heb ik al een deel van mijn schulden kunnen afbetalen.”

Hanurappa is hier met zijn vrouw, hun kind van drie, een broer en diens vrouw. De oudere kinderen van Hanurappa zijn bij zijn ouders in het dorp gebleven. Sinds Hanurappa en zijn vrouw hier vorig jaar in oktober aankwamen, zijn ze maar één keer naar huis teruggekeerd, om hun schuldeiser te betalen en de rest van hun geld naar de grootouders te brengen.

Er zijn meer kandidaat-mijnwerkers dan werk. Shivamma, een vrouw uit een dorp in Andhra Pradesh, zegt dat zij en haar schoonmoeder ongeveer om de dag kunnen werken. Maar haar man heeft nog niet kunnen werken sinds ze hier twee weken geleden aankwamen. Ze vragen zich af of ze niet naar hun dorp moeten terugkeren - daar hebben ze tenminste een vast dak boven hun hoofd.

De mijnwerkers dragen alle kosten voor hun eten, brandhout en drinkwater. Een ziekteverzekering hebben ze ook niet. Volgens de wet moeten mijnbouwmaatschappijen voor kinderopvang zorgen, maar dat gebeurt hier niet.

Shivamma heeft vier kinderen; haar jongste is achttien maanden. De jongste kinderen hangen gewoon rond waar de vrouwen werken. Shivamma’s kind heeft rode ogen waar vocht uitloopt - waarschijnlijk een infectie als gevolg van het stof en het felle zonlicht. Alle begroeiing en dorpen in de mijnbouwstreek zijn bedekt met een laag rood stof. Boeren die hun land nog niet hebben opgegeven, klagen dat ze veel minder oogsten.

Dit jaar heerst er onrust in de kleinschalige mijnbouw. De autoriteiten in Hospet kondigden in maart aan dat ze hard zullen optreden tegen illegale mijnbouw en boeren die daaraan meewerken door hun akkers ter beschikking te stellen. Achter dat initiatief zitten grote Indiase mijnbouwmaatschappijen en staalmakers. Die werden vorig jaar in verlegenheid gebracht door een rapport waaruit blijkt dat de exploitanten van de mijnen tussen Hospet, Bellary en Sandur sociale en milieunormen aan hun laars lappen en ook niet veel ondernemen tegen kinderarbeid.

De mijnbouwlobby domineert de politiek in Karnataka. Problemen als kinderarbeid en milieuvervuiling worden zo veel mogelijk genegeerd. Deelstaatpremier HD Kumaraswamy en twee van zijn ministers worden ervan beschuldigd 25 miljoen euro te hebben aanvaard van mijnbezitters in Bellary die ongestoord verder wilden werken, onder meer in beschermde bossen. (PD/JS)