4 op de 10 amfibieën dreigen uit te sterven

Amfibieën zijn overal ter wereld in grote problemen en hebben wanhopig behoefte aan bescherming. De klimaatverandering blijkt een steeds grotere rol te spelen in de teloorgang, stelt onderzoek in het wetenschappelijk tijdschrift Nature.

De Global Amphibian Assessment is aan zijn tweede editie toe. De eerste beoordeling werd in 2004 voltooid en bood wetenschappers een vertrekpunt om het risico op uitsterven voor amfibieënsoorten te meten. Over de hele wereld zijn er 8615 soorten amfibieën bekend, waarvan er 8011 gevolgd worden door de Internationale Unie voor het Behoud van de Natuur (IUCN).

Uit de nieuwste editie blijkt nu dat bijna 41% van die soorten met uitsterven wordt bedreigd. Dat maakt van amfibieën de meest bedreigde gewervelde dieren ter wereld.

37 soorten uitgestorven

Sinds 1980 zijn al minstens 37 soorten uitgestorven, met als meest recente een klompvoetkikker (Atelopus chiriquiensis) en de spitsneus-bergstroomkikker (Taudactylus acutirostris).

Betere bescherming van hun habitat heeft voor sommige soorten echt het verschil gemaakt.

Ziektes en het verlies van leefgebied zijn de voornaamste boosdoeners, maar volgens de wetenschappers wordt ook de klimaatcrisis snel een van de grootste bedreigingen, die ook een complexe invloed heeft op andere risicofactoren. Tussen 2004 en 2022 zijn 300 soorten dichter bij uitsterven gekomen, en in 39% daarvan is de klimaatcrisis de hoofdoorzaak.

‘Opkomende ziektes zijn een toenemende bedreiging voor de biodiversiteit in de wereld, en amfibieën zijn een van de meest dramatische voorbeelden van hoe ziektes diersoorten kunnen doen uitsterven’, zegt Alessandro Catenazzi, bioloog aan de Florida International University. ‘Geen enkele andere groep van gewervelden is zo negatief beïnvloed door één enkele ziekte. We hebben dringend betere strategieën nodig om pandemieën te vermijden en de effecten van een ziekte te beperken als die toch toeslaat.’

Geen goed nieuws dus, maar de studie biedt ook hoop: betere bescherming van hun habitat heeft voor sommige soorten echt het verschil gemaakt. Dat toont aan dat die aanpak een prioriteit zou moeten zijn voor het behoud, zeggen de onderzoekers, vooral in regio’s met veel landbouw, houtkap of infrastructuurontwikkeling.