Keniaanse fans duimen voor Engeland op WK

“Ik denk dat dit het grootste WK ooit wordt”, zegt Lalji Kanbai, de eigenaar van een hoteli (een informeel restaurantje) in Kisumu, in het westen van Kenia. “Voetbal is heel, heel belangrijk voor Oost-Afrika.”

Via satellietzenders zijn de belangrijkste wedstrijden van het WK tot in de verste uithoeken van Kenia te bekijken. Zelfs in de sloppenwijken zijn de voorbije jaren tv-toestellen en schotelantennes verschenen. Kanbai en veel andere eigenaars van cafés en restaurantjes verdienen hun investering in die moderne apparatuur terug door tijdens de populaire voetbalwedstrijden van de Engelse Premier League van elke klant iets meer dan 20 eurocent te vragen. Een fors bedrag in een land waar meer dan de helft van de bevolking niet meer dan 1 euro per dag te besteden heeft, maar toch zitten de hoteli’s elk weekend vol.

Nu zal de aandrang waarschijnlijk nog groter worden, en daar profiteren de uitbaters van de geïmproviseerde tv-lokaaltjes van. “Ik vraag 30 shilling voor de matches van de eerste ronde, 40 voor de kwartfinales, 50 voor de halve finales en 80 tot 100 shilling voor de finale”, zegt Farah Juma, de uitbater van een hoteli in Mombasa. Omgerekend variëren die bedragen van 31 eurocent tot meer dan een euro.

Ook tv-toestellen zijn opeens duurder geworden in Kenia. De prijzen van fanmateriaal gaan al helemaal door het dak. Voor een truitje dat vorige maand nog 12 euro kostte, vragen verkopers nu 35 euro. Als de verkoop van landentruitjes een goede indicator is, gelooft Kenia niet dat een Afrikaanse ploeg kans maakt om het toernooi te winnen. Er is niet één truitje te vinden van Togo, Ivoorkust, Tunesië, Angola en Ghana, de vijf Afrikaanse landen die de eindronde spelen.

Ken Adego, Charles Aduogo en Okwara Ochudi lopen in het weekend altijd rond in de kleuren van Manchester United. Ze dénken er niet aan een truitje van een andere ploeg aan te trekken. Maar de komende maand supporteren ze voor Engeland. Adego heeft al een duur Engels shirt gekocht, en ook een sjaal die in de Keniaanse hitte alleen dienst kan doen om zweet weg te vegen.

Voetbal is oorlog, en Keniaanse fans nemen dat soms letterlijk. In Nairobi gaan bezatte supporters elkaar geregeld te lijf na wedstrijden van Engelse topploegen als Chelsea en Arsenal. “De fans vechten als duivels”, zegt Robert Oluoch, een kelner in een café in het centrum van de hoofdstad. “Soms slaan ze tv-toestellen en vensters aan diggelen. Voor sommigen van hen is voetbal een zaak van leven en dood.”

Voetbal is overigens niet langer een pure mannenaangelegenheid in Kenia. “Het voorbije voetbalseizoen zagen we al meer en meer vrouwen opdagen”, zegt Kanbai. “Ze pikken het niet meer dat alleen de mannen zich amuseren.” “Mijn man was tijdens het weekend nooit thuis, en dus heb ik besloten samen met hem op café te gaan. Er zijn nog andere vrouwen, en wij praten terwijl de mannen zich hees schreeuwen”, zegt Susan, de vrouw van Adego.

Sommige vrouwen hebben een half oog op het tv-scherm. “Roberto Carlos is mijn favoriet. Als hij in beeld komt, zou ik hem gewoon in mijn armen willen sluiten”, zegt Jenny Njue, een bezoekster van een hoteli in Kawangware, een sloppenwijk in Nairobi. Maar ze kan niet zeggen op welke positie de Braziliaanse verdediger speelt. “Nee, geef mij maar Didier Drogba, zegt haar vriendin. Dat is een echte man.” Met hem als aanvaller telt de Ivoriaanse ploeg dus ook in elk geval fans in Kenia. (PD/ADR)