Kameroens meisje wacht elf jaar op adoptie

Dorothea (*) kwam op haar zesde verjaardag vanuit Kameroen naar België, er werd haar verteld dat ze op vakantie kwam, maar de zakenpartners van haar vader zouden haar adopteren. Dorothea: ‘Ik zei dag tegen mijn ouders, stapte in het vliegtuig en kwam naar België met meneer Claessen, zakenpartner van mijn vader. Mijn moeder wilde niet dat ik wegging, maar ze had geen keuze want vrouwen hebben in Afrika niets te zeggen.’
‘Ik was nooit een kind dat zijn gevoelens toonde’, zegt Dorothea. ‘Als je in Kameroen weende, was je zwak. Ik heb niet gehuild toen ik vertrok. Maar ik was heel bang. Ik ben naar België gekomen met een vreemde die er wit uit zag. Ik wilde mijn familie niet achter laten, maar aan de andere kant was ik zeer benieuwd naar de wilde verhalen die ik over het westen had gehoord.’
Eenmaal in België kreeg Dorothea te horen dat ze niet meer terugging naar Kameroen. Ze kreeg te horen dat haar ouders het moeilijk hadden, financieel en met elkaar. Ze ging dus geadopteerd worden door meneer en mevrouw Claessen.
‘Mijn moeder werkte niet en mijn vader had het financieel niet makkelijk wat onze leven in Kameroen extra moeilijk maakte. Maar er was een groter probleem: mijn vader was verliefd op een andere vrouw en ging dus weg bij mijn moeder. Daarom moest ik weg, het was om mij te beschermen.’

Afstandelijk

‘Wat me echt verbaasde toen ik hier aankwam, waren de vele winkels hier in België’, zegt Dorothea. ‘Maar ik voelde me zo vreselijk alleen. Ik begreep maar niet waarom mensen hier zo afstandelijk waren, waarom iedereen het zo druk had en waarom mensen zich zo versnelden om ergens te geraken. Dagen werden weken, weken werden maanden. Het werd hier koud en ik miste mijn ouders en broer vreselijk.’
Op school in België werd Dorothea gepest en gediscrimineerd. ‘Mijn echte vader is zwart, mijn moeder mulat. Ik ben licht gekleurd, heb kroeshaar en groene ogen. Ik hoor nergens bij.’ In Kameroen was ze een blanke maar in België is ze “maar een bruine”. Kinderen lachten haar uit, trokken aan haar haren en betastten haar huid.

Illegaal

‘Mijn adoptie-ouders dienden een adoptie aanvraag in bij de notaris, maar kregen daar geen antwoord’, vertelt Dorothea. ‘Ze doen ook geen moeite meer om me te adopteren of om ervoor te zorgen dat ik papieren krijg.’ Volgens René Naegels, Dorothea’s voogd, is het de schuld van de notaris dat het zover is gekomen. ‘Meneer en mevrouw Claessens zijn onwetend. De notaris had ze moeten zeggen waar ze moesten zijn en wat ze moesten doen.’

Verblijfsvergunning

Via de voogd heeft Dorothea nu een verblijfvergunning van 5 jaar. Ze blijft Kameroense maar mag voorlopig in België wonen. Ze moest wel voldoen aan bepaalde eisen zoals bewijzen dat ze geïntegreerd was en goede punten haalde op school. Ook moest ze aantonen dat ze over stabiele bestaansmiddelen beschikte.
‘Niet moeilijk want ik ga al meer dan tien jaar naar school hier in België’, zegt Dorothea. Maar was die hele procedure wel nodig? Kon ze niet geregulariseerd worden op grond van humanitaire redenen aangezien ze zoveel heeft mee gemaakt? Naegels: ‘Dit is een vraag die je aan een minister moet stellen, ik maak de wetten niet.’
De Vlaamse Centrale Autoriteit Adoptie laat op onze vraag weten dat een eventuele regularisatie van Dorothea ondertussen de verantwoordelijkheid is van de Dienst Vreemdelingenzaken.
* Op vraag van Dorothea werden haar naam en die van haar adoptieouders veranderd.