Welkom in ‘Le Foyer’!

Toen ik vanmorgen vroeg onder een heerlijke blauwe lucht naar ‘mijn’ restaurant fietste, voelde ik hoe alle spanning van de voorbije weken en dagen ineens uit mijn lijf leek te vloeien. Mijn benen wilden nauwelijks mee tegen de verfrissende ochtendbries. Uitgeput. Dat ben ik vandaag. Uitgeput en nog lang niet voldaan want er kan nog zoveel anders en beter, maar ook blij en trots en één en al goesting om na een rustige nacht in de eerste volle restaurantweek te vliegen.

Een ‘P’ met een plan

Een van de boeiendste opleidingen die ik tijdens de voorbije jaren volgde, was die over de Myers Briggs Type Indicator (MBTI). Hoewel die personentypering in managementkringen intussen alweer voorbijgestreefd is, denk ik er nog heel vaak aan terug. Ik ben een duidelijke ‘P’…, wat voor ‘perceiving’ staat en onder meer verwijst naar de manier waarop je met deadlines omgaat. In tegenstelling tot een ‘J’ (van ‘judging’), die meestal lang voor de deadline zijn doel heeft bereikt, wordt een ‘P’ actiever naarmate de limiet nadert. Zelf noem ik het graag ‘creatieve stress’: de mooiste ideeën worden geboren als de tijd er helemaal rijp voor is. Niettemin ben ik een ‘P’ met een plan. Ik weet nogal precies waar ik met mijn creatieve stress kan komen en zonder dat ik daarom gevraagd heb, stuurt god weet wie me een reddende engel als het dan toch eens krap wordt.
Het is niet eenvoudig om het vertrouwen dat ik in mezelf en mijn reddende engelen stel ook in anderen te stellen. Dat was het al helemaal niet toen ik vaststelde dat ik in een natie vol ‘P’s’ ben terecht gekomen. De kunst die wachten heet, is niets vergeleken bij het ijzeren zenuwstelsel dat je in Burkina Faso nodig hebt als de deadline eenmaal echt nadert.

Il n’y a même pas de problème

Ik geef toe: een aantal randvoorwaarden maakten het mijn stielmannen en werkpartners niet echt makkelijk. Burkina Faso kreeg om nog altijd onduidelijke redenen ineens weer af te rekenen met urenlange stroompannes. Het heeft ook best vaak en veel geregend nog en dat staat hier hoe dan ook gelijk met technische werkloosheid. Maar toch… een heel klein beetje respect voor afspraken en planning waren mijn gemoedsrust ongetwijfeld ten goede gekomen. Ca va aller, il faut avoir confiance, vous pouvez compter sur moi, il n’y a pas de problème, of mooier nog: il n’y a même pas de problème (met veel nadruk op ‘même’)… Het wonderlijke is dat zelfs ik al een beetje te paaien ben met die zinnetjes die hier elke dag duizenden keren worden uitgesproken.

Première zonder generale repetitie

Wonderlijker nog wellicht is het feit dat er werkelijk geen noemenswaardig probleem was. Toen de eerste gasten rond 18u binnen kwamen, zag het restaurant er piekfijn uit. Niemand merkte dat de stoelen maar anderhalve dag eerder waren geleverd en dat de menukaart nauwelijks een half uurtje op tafel lag omdat de drukker had besloten om mijn zenuwen tot het uiterste te tarten. Even leek het er op dat de regen het concert van Patrick Kabré onmogelijk zou maken maar zelfs dat was niet het geval. Alleen in de keuken was het – sinds de vroege ochtend al – een helse race tegen de klok. We haalden mijn ambitie om alles wat op de kaart staat ook effectief in de aanbieding te hebben (een unique selling point hier!) net niet helemaal. Ik vermoed ook dat een enkele klant niet of niet snel genoeg kreeg wat hij had besteld. De week ‘repetitie’ die ik oorspronkelijk had ingepland, had dit soort van beginnersfouten ongetwijfeld kunnen keren. Meteen het diepe in heeft dan weer het voordeel dat we zò snel oplossingen verzinnen dat we hopen dat die eerste haperingen snel vergeten worden.

Toen ik vanmorgen in ‘Le Foyer’ aankwam, was Regina al volop in de weer om de keuken zo te organiseren dat de lichte paniek van de eerste avond geen kans meer zal krijgen. De tweede avond van het openingsweekend verliep ook achter de schermen overigens al heel wat vlotter dan de eerste. Voor de schermen zag het er bijna onberispelijk uit, met gezellig veel volk, mooie complimentjes van enthousiaste bezoekers, en een prachtig traditioneel concert. Vanaf morgen krijgen we met ons allen de kans om te wennen aan het ritme van een doodgewone weekdag in het restaurant. Zodra dat ritme in onze vingers zit, pakken we ook drukke lange weekends aan zonder verpinken, zeker weten!

Veelzijdige veerkracht

Het waren en zijn bijzonder intensieve weken voor mij. Mijn droom en het feit dat zoveel mensen met me mee dromen, geven een nieuwe dimensie aan mijn veerkracht. En die heb ik nodig. Het is niet de eerste keer dat ik iets ‘onderneem’ maar nooit eerder was ik in mijn eentje verantwoordelijk voor eigenlijk bijna elk aspect van die onderneming. Onderhandelen over offertes, mijn weg zoeken door de boekhouding, de boodschappen doen die ik aan niemand anders kan overlaten (wijn kopen bijv.), promotie maken, concerten organiseren, kleingeld proberen te versieren, taken verdelen, rechtvaardig én ook streng zijn, wennen aan mijn nieuwe status (‘la patronne’), netwerken, honderd en één vragen krijgen, tussendoor telefoontjes en mailtjes van Zidisha-leden beantwoorden of uien snijden of aardappelen schillen, beseffen dat ik principiële keuzes maak die financieel niet altijd evident zijn, mijn eigen visie op perfectie afwegen tegenover wat meer dan aanvaardbaar genoeg is, blijven glimlachen en geloven… al die stukjes zal ik de komende weken in haalbare dagen moeten zien te passen.

Er is maar één weg. Die ligt voor me uit. En ik heb er zin in!