Onbepaalde duur

Natuurlijk was ik vijftien jaar lang thuis in Gent en ik heb er zeer zeker aan mijn wereld gebouwd. Altijd was er niettemin een zeker voorbehoud, de fluisterende zekerheid dat er ook nog een ander pad voor me was weggelegd. Toen ik de voorbije weken twee keer mijn handtekening zette onder een offerte van formaat, drong het tot me door dat ik nooit eerder zoveel heb geïnvesteerd in een plek en een project. Misschien heb ik eindelijk mijn betekenis aan het woord settlen gegeven.

Investeren met een ziel

Een deel van mijn investeringen zijn materieel van aard. Sinds tien dagen kunnen de klanten van Le Foyer van gratis wifi genieten, op dit eigenste moment wordt het podium overdekt zodat de concerten die ik organiseer er helemaal professioneel uit gaan zien en zodat dat stuk van het restaurant ook in het regenseizoen of onder de schroeiende zon bruikbaar wordt, en over een paar weken zou de eerste fase van mijn geleidelijke overstap op zonne-energie afgerond moeten zijn. Op dat moment zullen we niet langer om de haverklap de dupe zijn van stroomcoupures, of toch niet wat verlichting en ventilatoren betreft.
Hoe nieuw en groots de financiële beslissingen van de voorbije zes maanden voor mij ook mogen zijn, de morele investeringen zijn veel verregaander. Tegelijk is dit een tijd vol vrijheid, hoe tegenstrijdig dat ook mag lijken. Mijn ziel ligt in Le Foyer en in de dromen en ambities die er nog elke dag uit groeien. Burkina Faso maakt mij – ondanks veel gemis van familie en vrienden – gelukkiger dan België ooit heeft kunnen doen. De prachtige band en de voortdurende ontdekkingstocht met Patrick die daar de voorbije maanden nog aan is toegevoegd, is een heerlijke kers op de taart.

Rendez Vous Chez Nous

Vanzelfsprekend is het samenzijn met hem in de eerste plaats voor mezelf een hartverwarmende meerwaarde maar het gaf en geeft me ook een stevige duw in de rug op een professioneel pad dat ik voorzichtig voor mezelf aan het effenen was: dat doorheen de muzikale en bredere culturele scene van Ouagadougou. Ik ben heel trots op een aantal van de concerten die ik kon organiseren of die nog in de pijplijn zitten en ik ben ook gelukkig met het zeer diverse publiek dat daarop afkwam. Ik weet dat ik nog veel meer kan en moet ontdekken en dat is een zeer geruststellende gedachte: ik krijg wellicht nooit genoeg van deze plek. Maar weinig mensen zullen de hoofdstad van één van de armste landen van de wereld associëren met cultuur en creativiteit. Nochtans is Ouagadougou de plek waar ik voor het eerst voor hip hop ben gevallen (Joey Le Soldat) en nochtans was mijn wijk Gounghin vorige week het decor voor het straatfestival Rendez Vous Chez Nous, dat zo een kwalitatieve vergelijking met de Gentse Feesten aan kan. Het is alvast heerlijk om mijn enthousiasme daarover ook te kunnen delen met Thomas, een jonge Nederlandse vrijwilliger die drie maanden lang wel en wee in Ouaga en Le Foyer komt delen, en met Gillian, lieve vriendin uit Gent die twee weken geleden geheel onverwacht besliste om even de grote oversteek te maken en daar nu – net als ik – nog geen seconde spijt van heeft gehad.

Kriebels

Als ik voor mezelf al het woord settlen in de mond heb genomen, dan hoort daar in elk geval geen (nood aan) stilstand bij. De manier waarop Le Foyer de laatste maanden is gaan leven, zorgt meer en meer voor een schril contrast met de activiteit - of beter het gebrek daaraan - in de rest van het Atelier Théâtre Burkinabè. Het kriebelt bij mij al om een stap verder te gaan en om geleidelijk aan wat frisse stempels te drukken op de aanpak, de programmatie, de communicatie en het imago van de plek die ooit dé referentie voor theater in Ouagadougou was. Ik weet dat ik niet alles tegelijk kan en ik weet dat ik veel strategie en balanswerk aan de dag zal moeten leggen om ook daarvoor het vertrouwen van directeur Kompaore en zijn ploeg te winnen. Mijn hart op de tong is hier lang niet altijd een troef. De resultaten die ik na vijf maanden kan voorleggen zijn dat ongetwijfeld wel.

Vrijwilliger gezocht

Een beslissing die me enerzijds zwaar valt en die anderzijds onvermijdelijk aan het worden is, is die over mijn engagement met Zidisha. Ik ben, denk ik, op het punt aangekomen dat ik moet toegeven dat ik een bijna voltijds engagement als vrijwilliger niet langer kan combineren met de lange dagen in mijn veel-meer-dan-een-restaurant. Ik voel bovendien hoe Zidisha stap voor stap evolueert naar een professionele organisatie waarin alle processen geïnformatiseerd en gestroomlijnd worden. In essentie betekent dat ook dat het werk dat ik doe grotendeels door een vrijwilliger op afstand zou kunnen worden gedaan. Voor mij persoonlijk gaat daar een stukje van de geest van het oorspronkelijke Zidisha in verloren, omdat er geen toets meer is aan de realiteit van het leven hier, maar ik begrijp natuurlijk wel dat een groeiende organisatie keuzes moet maken. Ik zal de komende maanden zeker nog gedeeltelijk voor Zidisha blijven werken. We moeten namelijk een andere vrijwilliger zien te vinden die Frans spreekt en die minstens een beetje voeling heeft met West-Afrika. Ook in Zidisha Burkina Faso ligt een stuk van mijn ziel en het hals over kop laten vallen, zou zonder twijfel pijnlijke krassen achter laten. En daar ben ik, bij al mijn mooi geluk, nu even niet aan toe.