Hulpverlenen: altruïsme of zelfzucht?

Tot een paar jaar geleden bleef mijn beeld van hulpverlenen beperkt tot de maandelijkse Rode Kruis DSI vergadering, hetgeen in de praktijk er op neer kwam dat ik wachtte tot ik opgeroepen werd voor een ramp.

Vorig jaar ging ik vanuit een hulpverlenersgevoel enkele maanden naar Oeganda om er vrijwilligerswerk te doen.

Vandaag zijn we bezig met plannen om te verhuizen naar Oeganda en daar te wonen en werken, en wie weet ooit ook iets op te zetten en verder hulp te verlenen aan de Oegandese bevolking.

Hoe komt het toch dat ik pas op de leeftijd van 35 jaar tot zo’n beslissing kom? Om meer te doen dan mijn dagelijkse kost te verdienen en te zorgen dat ik een mooie nieuwe keuken heb (om maar iets te noemen)?

Wat drijft mensen als Bernie Ecclestone om dag in dag uit miljoenen te verdienen door met autosport bezig te zijn? Waar blijft hij met al dat geld? Waarom denkt hij nooit eens een keer: als ik nou eens een fabriek in Oeganda neerpoot, zodat er meer werkgelegenheid komt, en daarnaast ook een school voor auto-mecaniekers, zodat er meer jongeren een goede opleiding krijgen.

Misschien denkt hij dat wel, maar komt het er vandaag even niet van.

En morgen ook niet.

Hoeveel van ons herkennen zich in dit scenario? M 

órgen ga ik de wereld verbeteren door de standby-knop van de tv echt elke keer af te zetten, maar vandaag heb ik er gewoon geen zin in.

Mórgen ga ik de wereld verbeteren door minder vlees te eten en zo mijn ecologische voetafdruk te verkleinen en minder druk op het Zuiden te leggen, maar nu maak ik nog even die biefstuk klaar die toch al in de ijskast lag.

Ik ben de eerste om toe te geven dat ik mórgen allerlei dingen ga doen.

In september vertrek ik naar Oeganda voor onbepaalde tijd, maar gelukkig is dat nog ver weg, en kan ik me vandaag nog onledig houden met simpele spelletjes op mn laptopje, nu ik nog 100% (groene) stroom heb, elke dag opnieuw.

Terwijl ik dit zit te schrijven geniet ik nog na van een (dure) 2-daagse uitstap naar Disneyland. Wat had ik met dat geld in Oeganda niet allemaal kunnen doen?

Dit is geen verwijt naar wie dan ook. Ieder leeft zijn leven, en ik geloof sterk in de behoefte-piramide van Maslow:

Toen ik alleen woonde was ik vooral bezig met genoeg geld te verdienen om alle lasten te betalen en af en toe ook eens iets leuks te doen.

Vandaag zit ik op de top van die piramide 

Tot een paar jaar geleden bleef mijn beeld van hulpverlenen beperkt tot de maandelijkse Rode Kruis DSI vergadering, hetgeen in de praktijk er op neer kwam dat ik wachtte tot ik opgeroepen werd voor een ramp.

Vorig jaar ging ik vanuit een hulpverlenersgevoel enkele maanden naar Oeganda om er vrijwilligerswerk te doen.

Vandaag zijn we bezig met plannen om te verhuizen naar Oeganda en daar te wonen en werken, en wie weet ooit ook iets op te zetten en verder hulp te verlenen aan de Oegandese bevolking.

Hoe komt het toch dat ik pas op de leeftijd van 35 jaar tot zo’n beslissing kom? Om meer te doen dan mijn dagelijkse kost te verdienen en te zorgen dat ik een mooie nieuwe keuken heb (om maar iets te noemen)?

Wat drijft mensen als Bernie Ecclestone om dag in dag uit miljoenen te verdienen door met autosport bezig te zijn? Waar blijft hij met al dat geld? Waarom denkt hij nooit eens een keer: als ik nou eens een fabriek in Oeganda neerpoot, zodat er meer werkgelegenheid komt, en daarnaast ook een school voor auto-mecaniekers, zodat er meer jongeren een goede opleiding krijgen.

Misschien denkt hij dat wel, maar komt het er vandaag even niet van.

En morgen ook niet.

Hoeveel van ons herkennen zich in dit scenario? Mórgen ga ik de wereld verbeteren door de standby-knop van de tv echt elke keer af te zetten, maar vandaag heb ik er gewoon geen zin in.

Mórgen ga ik de wereld verbeteren door minder vlees te eten en zo mijn ecologische voetafdruk te verkleinen en minder druk op het Zuiden te leggen, maar nu maak ik nog even die biefstuk klaar die toch al in de ijskast lag.

Ik ben de eerste om toe te geven dat ik mórgen allerlei dingen ga doen.

In september vertrek ik naar Oeganda voor onbepaalde tijd, maar gelukkig is dat nog ver weg, en kan ik me vandaag nog onledig houden met simpele spelletjes op mn laptopje, nu ik nog 100% (groene) stroom heb, elke dag opnieuw.

Terwijl ik dit zit te schrijven geniet ik nog na van een (dure) 2-daagse uitstap naar Disneyland. Wat had ik met dat geld in Oeganda niet allemaal kunnen doen?

Dit is geen verwijt naar wie dan ook. Ieder leeft zijn leven, en ik geloof sterk in de behoefte-piramide van Maslow:

Toen ik alleen woonde was ik vooral bezig met genoeg geld te verdienen om alle lasten te betalen en af en toe ook eens iets leuks te doen.

Vandaag zit ik op de top van die piramide en heb behoefte aan zelfontplooiing.

Voor mij is dat momenteel verhuizen naar Oeganda en daar mijn kennis gaan delen.

Daar voel ik me een beter mens door.

Tegelijkertijd besef ik heel goed (door mijn eerdere ervaring vorig jaar in Oeganda) dat de Oegandezen echt niet op me zitten te wachten. Zij vinden het raar dat je een rijk land en een goed leven achter je laat.

De vraag blijft: hulpverlenen, doe ik het uit altruistisme of uit zelfzuchts?

Het blijft balanceren op een slappe koord en zoeken naar de eeuwige gulden middenweg om te doen wat voor jezelf goed voelt.

Tot een paar jaar geleden bleef mijn beeld van hulpverlenen beperkt tot de maandelijkse Rode Kruis DSI vergadering, hetgeen in de praktijk er op neer kwam dat ik wachtte tot ik opgeroepen werd voor een ramp.

Vorig jaar ging ik vanuit een hulpverlenersgevoel enkele maanden naar Oeganda om er vrijwilligerswerk te doen.

Vandaag zijn we bezig met plannen om te verhuizen naar Oeganda en daar te wonen en werken, en wie weet ooit ook iets op te zetten en verder hulp te verlenen aan de Oegandese bevolking.

Hoe komt het toch dat ik pas op de leeftijd van 35 jaar tot zo’n beslissing kom? Om meer te doen dan mijn dagelijkse kost te verdienen en te zorgen dat ik een mooie nieuwe keuken heb (om maar iets te noemen)?

Wat drijft mensen als Bernie Ecclestone om dag in dag uit miljoenen te verdienen door met autosport bezig te zijn? Waar blijft hij met al dat geld? Waarom denkt hij nooit eens een keer: als ik nou eens een fabriek in Oeganda neerpoot, zodat er meer werkgelegenheid komt, en daarnaast ook een school voor auto-mecaniekers, zodat er meer jongeren een goede opleiding krijgen.

Misschien denkt hij dat wel, maar komt het er vandaag even niet van.

En morgen ook niet.

Hoeveel van ons herkennen zich in dit scenario? M

órgen ga ik de wereld verbeteren door de standby-knop van de tv echt elke keer af te zetten, maar vandaag heb ik er gewoon geen zin in.

Mórgen ga ik de wereld verbeteren door minder vlees te eten en zo mijn ecologische voetafdruk te verkleinen en minder druk op het Zuiden te leggen, maar nu maak ik nog even die biefstuk klaar die toch al in de ijskast lag.

Ik ben de eerste om toe te geven dat ik mórgen allerlei dingen ga doen.

In september vertrek ik naar Oeganda voor onbepaalde tijd, maar gelukkig is dat nog ver weg, en kan ik me vandaag nog onledig houden met simpele spelletjes op mn laptopje, nu ik nog 100% (groene) stroom heb, elke dag opnieuw.

Terwijl ik dit zit te schrijven geniet ik nog na van een (dure) 2-daagse uitstap naar Disneyland. Wat had ik met dat geld in Oeganda niet allemaal kunnen doen?

Dit is geen verwijt naar wie dan ook. Ieder leeft zijn leven, en ik geloof sterk in de behoefte-piramide van Maslow:

Toen ik alleen woonde was ik vooral bezig met genoeg geld te verdienen om alle lasten te betalen en af en toe ook eens iets leuks te doen.

Vandaag zit ik op de top van die piramide en heb behoefte aan zelfontplooiing.

Voor mij is dat momenteel verhuizen naar Oeganda en daar mijn kennis gaan delen.

Daar voel ik me een beter mens door.

Tegelijkertijd besef ik heel goed (door mijn eerdere ervaring vorig jaar in Oeganda) dat de Oegandezen echt niet op me zitten te wachten. Zij vinden het raar dat je een rijk land en een goed leven achter je laat.

De vraag blijft: hulpverlenen, doe ik het uit altruistisme of uit zelfzuchts?

Het blijft balanceren op een slappe koord en zoeken naar de eeuwige gulden middenweg om te doen wat voor jezelf goed voelt.

en heb behoefte aan zelfontplooiing.

Voor mij is dat momenteel verhuizen naar Oeganda en daar mijn kennis gaan delen.

Daar voel ik me een beter mens door.

Tegelijkertijd besef ik heel goed (door mijn eerdere ervaring vorig jaar in Oeganda) dat de Oegandezen echt niet op me zitten te wachten. Zij vinden het raar dat je een rijk land en een goed leven achter je laat.

De vraag blijft: hulpverlenen, doe ik het uit altruistisme of uit zelfzuchts?

Het blijft balanceren op een slappe koord en zoeken naar de eeuwige gulden middenweg om te doen wat voor jezelf goed voelt.