Sisay

Hij kwam met zijn moeder uit de landelijke gebieden met de welbekende droom in Gondar een beter leven te kunnen opbouwen.  Moeder en Sisay kwamen echter op straat terecht, moeder stierf snel en Sisay bleef achter met zware rugproblemen.  Toen Nigisti hem leerde kennen liep hij, met een stok, in een houding van 90 graden, een winkelhaak a.h.w. 
Hij was toen nog geen 10 jaar oud.  Nigisti nam hem mee naar het hospitaal en daar besloot men, na een scan, dat hij geopereerd moest worden.  De bewuste dag van de operatie kwam de dokter echter niet opdagen en besloot Nigisti dat Sisay een poosje in de shelter kon logeren.  De jongens hebben zich direct ontfermd over hem, eten gebracht en hem op de rug gedragen naar school.  Al na een weekje was er een verschil zichtbaar, aldus Nigisti.  Hij liep iets rechter en stilaan begon hij te praten.  Een maand later werd de stok opzij gegooid, Sisay kon zonder stok verder en dit zonder operatie.
Ondertussen is Sisay een flinke jongen van 14 jaar die nog nooit voor problemen gezorgd heeft.  Of toch, één keertje was hij boos op ons omdat wij hem hadden ingedeeld bij de jongere groep voor de taalschool en hij bijgevolg enkel nog maar in het weekend les mocht volgen.  Hij wou elke dag in de week.  Wij hebben twee weken voet bij stuk gehouden, het leek ons immers gezond dat hij tussen leeftijdsgenoten zou zitten.  Maar hij werd er zo stil en droevig van dat we uiteindelijk toegaven aan zijn wens.  Sindsdien straalt hij weer een beetje meer.  
Deze week gingen we langs in de shelter.  Sisay zei weinig toen hij uit de douche kwam.  Toen Kobe hem vroeg of hij mee naar de markt wou om laarzen voor Gebre (onze nieuwe guardian) te kopen, knikte hij zonder er haast achter te zetten.  Een halfuurtje later zat hij nog steeds gehurkt met wat takjes te spelen, of dat dachten we toch.  Wat bleek? Hij had een vuurtje voor zichzelf en de hond van de shelter, zijn trouwste vriend, gemaakt om op te warmen.  Daar zat hij dan, in een hoekje, met de hond dicht tegen zich aan en zijn voeten boven het vuur.  Toen Lea een foto van hem nam, kon hij zijn lach bijna niet onderdrukken.  Zo trots op wie hij is en wat hij kan.  Terecht!