Arbeidsinspecties aller landen

 Daar lag een uitgebreid rapport voor over werking, problemen en uitdagingen voor de arbeidsinspecties. Maar dan wel over de hele wereld. En een vragenlijst waar we in plenaire commissie antwoorden op moesten geven. Vrijwel overal in Europa, op Denemarken na, klagen de vakbonden over een tekort aan inspecteurs. En regeringen schakelen dan maar over op minder inspecties. Of op inspecties van het hele slappe soort: telefonische inspecties in Canada. Of vrijstelligen van inspectie voor ondernemingen mits een of ander attest van een privé-organisme, een nieuwe Angelsaksische rage.

Van meetaf aan vond de ILO goede arbeidsinspecties nochtans heel belangrijk: die maken net als vakbonden vaak het verschil tussen gelijk hebben en gelijk krijgen. Al in het verdrag van Versailles waarbij ook de ILO werd opgericht, werd gevraagd dat alle landen een goede arbeidsinspectie zouden opzetten. Al in 1923 werd de eerste ILO-aanbeveling nr 20 gemaakt rond inspectie die vroeg dat alle werkplaatsen minstens één keer per jaar zouden geïnspecteerd worden. En ook na zware arbeidsongevallen, en meer frekwent bij risicovolle arbeidsplaatsen. Daar komen we ook in België bij gebrek aan mankracht al lang niet aan toe. Ook al ratificeerden we zoals vele lidstaten de ILO conventie die veel van die principes uit 1923 overnam.

Na een rondvraag in de werknemersgroep is duidelijk dat er wel aardig wat mag gebeuren voor een betere naleving van die conventie. En sinds de conventie van 1947 zijn er vele nieuwe fenomenen die best wat nieuwe regelgeving verdragen: bijvoorbeeld inspecties van internationale detacheringen van werknemers , abeidscontracten van extreem korte duur, samenwerking tussen inspectiediensten en privé-initiatieven van auditing, de wildgroei in waardig werk labels, of handig ook voor binnenlands Europees gebruik: benchmarks voor de minimumbezetting van nationale inspecties, databases en uitwisseling van goede praktijken zoals klachtenbehandeling van mensen zonder papieren, ….

Juan Somavia loopt langs in onze commissie. En prikkelt de Europese regeringen: “You undermine your own political decisions, if you’re cutting down your labour inspection” wrijft hij onder hun neus. En hekelt de keuze van vele Europese landen om hun regelgeving en administraties af te bouwen als uitweg uit de crisis: “the government is the solution, not the problem” gooit hij henvoor.

Langs werkgeverskant wil men in de commissie naar gewoonte absoluut niet weten van nieuwe regels. En de verschillende regeringen die het woord vragen beperken zich vaak tot een beschrijving van hun eigen inspectiesysteem, en lijken vooral een vermelding in de notulen te beogen. Ook de woordvoerster van de Europese Unie levert vage grijze compromisteksten af waar je niet veel mee opschiet. En zelfs onze woordvoerder koestert initieel niet meteen hoge ambities als resultaat van de besprekingen: een resolutie in de algemene vergadering, research en onderzoek en een tripartite seminarie over wat mogelijk nieuwe wetgeving schetst hij als doelstellingen. Daarin meteen bijgetreden door twee van de vier ILO-Governing Board leden in onze commissie.

Met de Noord-Europeanen die we al van elders kennen, trekken we samen wat sterker aan de kar. We hebben allemaal wel wat hogere ambities voor het resultaat. Na drie dagen besprekingen in de werknemersgroep en telkens in de plenaire groep schrijft de ILO administratie een voorstel van resolutie en conclusies. Een kleine redactiegroep met 8 leden vanuit de werknemersgroep kan daarop vanaf maandag aan de slag. Ook ik word door de woordvoerder voorgedragen als lid van de redactiegroep samen met een Canadese, een Algerijnse, een Zuidafrikaanse, een USA, een Noor, en een Australische collega. Met zijn achten gaan we vanaf zondagnamiddag werken op de ontwerpconclusies die het IA0-office op zondagnamiddag op mail zet. Het begin van een lange reeks van vergaderingen, amendementen schrijven, argumenteren, en dies meer. Wordt vervolgd.

Herman Fonck