De verhalen die goed aflopen geven hoop

Onze terugreis naar Kitchanga verliep moeizaam. Op de ochtend van ons vertrek ontvingen we een 17-jarig meisje, Nina, in ons gezondheidscentrum in Kivuye. Nina was zwanger en haar weeën waren de nacht ervoor begonnen. Zoals veel vrouwen in afgelegen dorpen begon ze haar bevalling thuis, met een traditionele vroedvrouw.

Helaas bevond het hoofdje van de baby zich in een occiput transversale positie, waardoor het vast kwam te zitten in het bekken. De geboorte kwam niet op gang. Nina was zeer moedig en bleef persen ondanks haar uitputting. De weg was in zeer slechte staat. Elke bult was pijnlijk en Nina verbeet de pijn. Onze vroedvrouw Josee probeerde de reis zo aangenaam mogelijk te maken voor Nina. Radiocontact was moeilijk, maar wij slaagden erin om ons spoedgeval te melden aan het ziekenhuis van Mweso, waar de verloskundige en het operatieteam werden verwittigd dat we onderweg waren.

Na 3 uur rijden, bereikten we eindelijk onze bestemming. We werden opgevangen door één van de verloskundigen, dokter Marie-Josee. Nina werd in allerijl naar de verloskamer gereden. Het hoofdje van de baby was net zichtbaar. Tot driemaal toe werd zonder succes de vacuümextractor gebruikt. Net voor we beslisten om tot een keizersnede over te gaan, perste Nina voor een laatste keer.

Een (nogal forse) vroedvrouw klom op een laddertje en drukte zo hard op Nina’s buik dat ze het uitschreeuwde van de pijn. En plots floepte een klein meisje naar buiten. Ze was blauw en de navelstreng zat rond haar nekje. Na een korte maar intense stimulatie hoorden we het verlossende geluid van een huilende baby.

Nina stelt het nu goed, maar moeder en kind zijn nog steeds in het ziekenhuis. Ze heeft geluk gehad. Helaas ontvingen we een paar weken terug een zwangere vrouw van wie de bevalling lang en moeilijk was. Uiteindelijk stierf de foetus in haar buik. Ze werd door inwoners van een afgelegen dorp binnengebracht bij onze gezondheidspost in Kitchanga. De moeder overleefde het ook niet.

Ik voel mij vaak gefrustreerd omdat onze middelen zo beperkt zijn voor zulke grote noden. Verhalen met een gelukkige afloop zoals dat van Nina, geven ons echter wel weer hoop om er de volgende dag opnieuw tegenaan te gaan.

Angie is huisarts in Kitchanga in de provincie Noord-Kivu in het oosten van Congo. Het project van Kitchanga verstrekt medische noodhulp aan twee vluchtelingenkampen in Kitchanga en drie gezondheidscentra in ontoegankelijke berggebieden van de gezondheidszone Mweso. Dit is haar tweede missie met Artsen Zonder Grenzen en zij is er samen met haar vriend Claudio die ook de geestelijke gezondheidsverantwoordelijke van het project is.