Uitsluiting is erfelijk voor Libanese Palestijnen zonder papieren

Toen de staat Israël werd gesticht, in 1948, vluchtten veel Palestijnen naar Libanon. Vandaag de dag leven er naar schatting 400.000 vluchtelingen in het land van de ceders. Sommige hebben geen papieren en zijn onbekend bij de Libanese autoriteiten en de UNRWA, de VN-organisatie die zich het lot van de Palestijnse vluchtelingen aantrekt.
“Ik werd verliefd op een Palestijnse strijder die in de jaren zeventig in Libanon kwam vechten voor de PLO”, zegt een vrouw die niet haar echte naam wil geven. Haar huwelijk bracht haar hier. “Ik was dwaas en heel verliefd, mijn vader was tegen het huwelijk. Mijn man was het land in gesmokkeld en had dus geen identiteitspapieren.”
Volgens de VN is een Palestijnse vluchteling “ieder persoon wiens oorspronkelijke woonplaats Palestina was tijdens de periode van juni 1946 tot 15 mei 1948 en die zijn thuis en bestaansmiddelen heeft verloren als gevolg van het conflict in 1948”. De diensten van UNRWA zijn beschikbaar voor iedereen die in haar gebied leeft, aan deze definitie voldoet, geregistreerd staat en hulp nodig heeft. Nakomelingen tellen ook mee.
Mensen zonder papieren vallen niet onder deze classificatie. Daardoor zijn de diensten zoals gezondheidszorg voor hen niet toegankelijk. Ook mogen ze zich buiten de kampen niet vrij bewegen.
Geïsoleerd
De dagelijkse moeilijkheden zijn nog niet alles. “De tweede en derde generatie ongedocumenteerde Palestijnen hebben ook te kampen met voortijdige schoolvertaling, omdat ze geen goed materiaal hebben”, zegt Mireille Chiha van de Deense Vluchtelingenraad. “Of kunnen niet trouwen, of zelfs maar meedoen met gewone activiteiten.”
Sobhi Hassan, bijvoorbeeld, heeft zijn illegale status geërfd van zijn vader die in de zeventiger jaren naar Libanon kwam. De vader is intussen dood, maar Sobhi’s situatie is nog hetzelfde. “Ik moest stoppen met school op mijn vijftiende – net als mijn broers en zussen – omdat ik zonder officiële papieren niet aan de landelijke examens mocht deelnemen. Ik ben al een paar keer gearresteerd buiten het kamp. Ik heb me erbij neergelegd dat ik altijd in het kamp zal moeten leven en werken.”
Ongedocumenteerde Palestijnen hebben dezelfde sociaaleconomische kenmerken als andere Palestijnse vluchtelingen, maar ze leven wel meer geïsoleerd. Ze zouden hun identiteit wel kunnen bewijzen via autoriteiten die eerder verantwoordelijk voor hen zijn geweest, zoals Jordanië of Egypte, maar omdat wetgeving voor Palestijnse vluchtelingen is veranderd, lukt het ze niet om de documenten daadwerkelijk op te vragen bij het land van herkomst, omdat de vader is overleden, bijvoorbeeld.
De huidige Libanese regering van Fouad Siniora heeft een commissie opgezet voor de Libanees-Palestijnse dialoog, om de zaak aan te pakken, maar een oplossing is nog ver weg.
Veel vluchtelingen verwachten weinig. “Ik heb besloten om nooit te trouwen”, zegt Hassen. “Waarom zou ik mijn kinderen blootstellen aan dit leven van ellende en wanhoop?”