Lezersbrieven MO*48

Stakingsrecht

In MO*47 staat in de rubriek Eén Wereld - Sociaal een bijdrage over Stakingsrecht. In dat verband wil ik u verwijzen naar de manier waarop het stakingsrecht toegepast wordt in Japan: veel stakingen in tijden van hoge conjunctuur en geen stakingen in tijden van laagconjunctuur en zogenaamde economische crisisperioden. Ik denk dat het de moeite waard zou zijn hieraan een artikel te wijden in uw tijschrift.
Lucien Cosijns

Wanbeheer

Het artikel over wanbeheer in internationale organisaties (MO*47) deed me denken aan een andere zaak waar heel kort over gesproken geweest is. Lang voor de oorlog in Irak liep er een embargo tegen het Irak van Saddam Hoessein met als doel hem op de knieën te krijgen. Om evenwel de bevolking zoveel mogelijk te sparen werd het “olie voor voedsel” in het leven geroepen: Irak kon enkel olie verkopen als die gebruikt werd om het Iraakse volk te voeden. Nu blijkt dat hoge ambtenaren van de VN, die dit programma moesten begeleiden en controleren, zich hebben laten omkopen door Saddam. Heel even is er over die zaak bericht, daarna het grote zwijgen. Heb ik dat gedroomd of mag daar door niemand over gesproken worden? En indien het laatste waar is, waarom laat iedereen zich zo in de doeken doen?
Annie De Wilde

Revolteren tegen winstcultuur

Er worden verdragen gesloten over het milieu in Antarctica, maar vele stedelijke kernen komen niet tot een duurzame oplossing voor afval. Trouwens, die heisa met waterstofauto’s is zwaar artificieel. Wie de documentaire ‘Who killed the electric car’ heeft gezien, beseft dat de grote wagenconstructeurs te grote belangen hadden te verdedigen (samen met de olieleverancierslobby) met de komst van de Electric Vehicle EV-1. Dit testproject met enkele honderden ruisloze en milieuvriendelijkere auto’s kon nochtans op veel succes rekenen in Californië zo’n 10 jaar geleden. Dat de batterijcellen duurder zouden zijn en minder lang meegingen is door slimme lobbygroepen zonder meer aanvaard geworden. Omdat één persoon, die de batterijen had geperfectioneerd, geen patentrechten kreeg, is het project ter ziele gegaan. General Motors heeft alle leasers verplicht hun EV-1’s terug in te leveren… nochtans was er hoop dat zij eventueel verder zouden dienen voor studieobjecten voor de ingenieurs. Niet dus: allen belandden ze onder de pletwals. Triestige illogica van de immer winstbeluste commerciële wereld.
Nico Segers

Al Gore

Ik kan me niet herinneren dat één man er ooit in dergelijke mate in slaagde om de internationale gemeenschap op één lijn te krijgen over een zo delicaat en moeilijk onderwerp. Al Gore heeft m.i. ook nog eens aangetoond dat communicatie, en met name het duidelijk uitleggen en illustreren van je actiepunten, van het grootste belang is, iets waar de milieubeweging naar mijn mening in het verleden te weinig aandacht voor had. Dat de communicatiestrategie van Gore zoveel aandacht krijgt tenslotte is hoopgevend: het bewijst dat milieu als thema wél veel mensen bezig houdt of kan bezig houden.
Kevin Polfliet

Biobrandstoffen

Ook de biobrandstoffen uit het Zuiden hebben veel bedenkelijke kantjes. Meestal worden zij in de pers aangeprezen als betere grondstoffen en looft men de exportmogelijkheden voor het Zuiden. Ik zag zelf in Indonesië hoe de palmolie op een totaal onverantwoorde manier wordt geproduceerd. Voor de plaatselijke samenleving en economie: verdrijving van kleine landbouwbedrijfjes en slechte arbeidsomstandigheden in de plantages. Voor de gezondheid: werken met pesticiden, kinderarbeid,…. Voor het milieu: verwoesting van het regenwoud, minder biodiversiteit, overgebruik van pesticiden, verarming van de bodem, minder wilde diersoorten en drogere grond. Als de Europese Commissie een nieuwe richtlijn opmaakt voor de biobrandstoffen, zal zij belangrijke randvoorwaarden moeten inbouwen voor de productie. Anders wordt de beperking van de CO2-uitstoot enkel een excuus om andere wantoestanden te consolideren of zelfs verder uit te bouwen.
Ria Cabus

Biobrandstoffen (2)

Een medewerker van de Europese Commissie zegt dat er een “ernstig misverstand” is over de subsidies voor biobrandstoffen. Men denkt vaak dat biobrandstoffen worden gestimuleerd om boeren te steunen, “maar daar heeft het niets mee te maken”. De echte doelstelling is zorgen dat kan worden voldaan aan de groeiende vraag. De medewerker creëert hiermee een nieuw misverstand: de groeiende vraag wordt door Europa zelf gecreëerd door zichzelf quota op te leggen wat betreft het percentage biobrandstof dat zou moeten gemengd worden met fossiele brandstof. De politiek van quota en subsidies is volgens mij het gevolg van een intensieve en succesrijke lobbycampagne van de landbouwindustrie: met het verkeerdelijk gebruiken van ecologische argumenten voor het bespelen van de publieke opinie is men er in geslaagd de ecologische en klimatologische crisis waarin de wereld zich bevindt, nog meer uit te diepen. Ik hoop dat de commissie op tijd haar fouten inziet en haar standpunt inzake biobrandstoffen snel herziet. Anders zullen de gevolgen moeilijk te overzien zijn.
Maarten Lambrechts

Brieven stuurt u naar: MO*lezersbrieven, Vlasfabriekstraat 11, 1060 Brussel of naar info@mo.be. Of je kan onderaan dit artikel reageren.