Lakens plooi je met twee

Je hebt er die Brussel beschouwen als een voorstad van Parijs en hier zijn omwille van de lagere belastingdruk en de hogere levenskwaliteit. Zij zijn het die onze vastgoedprijzen de hoogte injagen. Anderen monopoliseren de Brusselse horecabaantjes: gesjeesde kunststudenten die de numerus clausus in eigen land niet gehaald hebben. Ze klussen bij als barista en vragen, zonder verpinken, deux euros quatre-vingt-dix voor een koffie. Gelukkig is er ook Béatrice Corleone. Ze kwam hier op de bonnefooi, halfweg een studie psychologie, en bleef haperen.

We treffen elkaar op de Place Morichar, hartje Sint-Gillis. Het hellende plein, omzoomd door mooie huizen, is recent opgekalefaterd en doet in weinig nog denken aan zijn donkere dagen toen het, slecht verlicht, onderdak bood aan dealers. Inmiddels geldt deze buurt als good practice.

Grotere kaart weergeven

Portugezen trekken Brazilianen aan, Spanjaarden latino’s. Die geven nog meer peper aan de boheemse mix. Béatrice vindt het leven niet meer dan een aaneenschakeling van ongelofelijke verhalen en die vind je hier op elke straathoek. We halen herinneringen op aan “Terra”, met zijn legendarische patron Mousse. Hij schonk cider bij bacalaokroketjes en zorgde als een vader voor de klanten uit de buurt. We weten allebei niet wat er met hem gebeurd is.

Ze stapt binnen in haar wassalon in de Overwinningsstraat, het verlengstuk van haar bescheiden stadsflat. Een wasmand op wieltjes wordt opzij geduwd en ze ontvouwt mij het universum dat schuilgaat in wat makkelijk de lelijkste wasserette van Brussel zou kunnen zijn. Droger vier en zes draaien voor twintig cent tweemaal zo lang. Het is een geheim dat alleen insiders kennen, die elkaar besmuikt toelachen als een nieuwkomer nietsvermoedend zijn natte onderbroeken in de nummer twee stopt. Wassen is intiem en louterend.

Op maandagmorgen treffen oudjes uit de buurt elkaar hier en spijkert zij, verstopt in een boek, haar kennis over de buren bij. ‘Dan lijkt het hier een dorp uit de jaren vijftig. Tot je twee jongens een heroïneshot ziet zetten, achter de strijkrol…’ ‘Dit hier, is een symbool van de cultus van het individualisme!’ Ze wijst naar een ijzeren staaf waar een metalen wasknijper aanhangt. Het is een werktuig om in je eentje was te plooien. Een symptoom van een zieke samenleving. We zijn het eens, lakens dien je met zijn tweeën te vouwen.

Ze keek hier ooit in de heldere groene ogen van een Italiaanse astronoom. Lakens werden samen gevouwen en afspraakjes gemaakt. Tot zijn opdracht bij de sterrenwacht er op zat. Hij kwam en ging. Als expat vind je snel aanknoping met andere tijdelijke bewoners maar die vertrekken allemaal weer, per definitie. Ze zucht. Ook al lijkt ze verknocht aan en verweven met deze buurt en zijn complexloze kosmopolitisme, een leven, dat is toch vooral verbonden zijn met een kleine groep mensen.

Een van haar Belgische ankers is uit Brussel en haar leven verdwenen. Het is één afscheid teveel. Het kost veel energie elke vijf jaar een nieuwe urbane familie bij elkaar te sprokkelen. Trekt ze richting Parijs, waar haar zus woont? Of gaat ze in relatietherapie met Brussel? Nog één keer? Partir, c’est mourir un peu. ‘Het gaat erom hoeveel bagage je meeneemt. Je hebt mensen die alles achterlaten. Die worden stuurloos, stuiteren alle kanten op. En je hebt er, die alles wat ze hadden, op hun rug meetorsen. Die bezwijken onder de ballast.’

De kunst is, om net genoeg geladen zijn.