Irakezen sceptisch over 2006

2005 was verschrikkelijk’, zegt Um Feras, een docente Fysica aan de universiteit van Bagdad die haar echte naam liever niet vermeld ziet. Ik moet eigenlijk bijna elke dag naar de campus, maar ik durf niet meer altijd. De soldaten zijn overal. Zelfs op bewolkte dagen dragen ze zonnebrillen, en ze richten hun geweren op iedereen, als echte gangsters.

Veel inwoners van Bagdad hebben angst voor de veiligheidstroepen die door de straten patrouilleren. Elke week doen de politie en het leger tientallen mensen verdwijnen. Rechten lijken verdachten niet te hebben. Onlangs werden er nieuwe folterkamers ontdekt in de Iraakse hoofdstad.

Ook de dagelijkse chaos in de straten van Bagdad maakt Feras wanhopig. Steeds opnieuw worden wegen en bruggen voor het verkeer afgesloten. Feras komt altijd te laat, net als haar studenten.

Niets is goed in Irak, zegt Feras. Huizen worden geplunderd, je buren lijden armoede, de stroom of het water blijven weg, en overal kan je vuurgevechten horen. Het einde van de ellende is nog niet in zicht.

Uit een onderzoek dat het peilingbureau TNS deze week uitbracht, blijkt dat 49 procent van de ondervraagden in Irak ervan uitgaat dat het volgend jaar beter wordt. Maar in Bagdad is van dat relatieve optimisme weinig te merken.

De stroomvoorziening in de Iraakse hoofdstad blijft nog altijd ver beneden het peil van voor de oorlog. De meeste huizen hebben drie tot vijf uur per dag stroom. Irak heeft niet genoeg geld om het elektriciteitsnet snel te herstellen en uit te breiden. Door de aanhoudende aanslagen loopt de Iraakse olie-export terug. En meer dan een vijfde van de 21 miljard dollar die de Amerikaanse regering opzij heeft gezet voor de heropbouw van Irak, moet worden uitgegeven aan veiligheid.

Wat hoopt Feras voor 2006? Ik wil weer gewoon leven, ver weg van die schoften die ons land zijn binnengevallen. Verkiezingen en politiek laten me koud - die vormen toch alleen maar een onderdeel van de strategie van de indringers.

Feras begint te huilen. Mijn droom voor het komende jaar is dat de indringers wegtrekken, dat we bestuurd worden door Irakezen die elkaar respecteren, dat we iets heropbouwen dat in de buurt komt van beschaving. We moeten terug naar de situatie waar iedereen om de anderen geeft en we de goedheid van God weer kunnen voelen. Maar ik denk niet dat het erin zit.

Andere inwoners van Bagdad klinken even verbitterd. 2005 was nog slechter dan 2004, vindt Ismael Mohammed, een 40-jarige leerbewerker. Buiten de gezichten van onze bestuurders is er niets veranderd. (De bezetters) slepen weg wat ze kunnen, en intussen gaat het financieel bergaf, is er almaar minder benzine te krijgen en zijn de wegen er steeds slechter aan toe.

De Irakezen hebben alle redenen tot klagen. Meer dan de helft van de bevolking zit zonder werk. En weinig Irakezen hebben het gevoel dat ze beter worden van de democratie die hun land nu kent. Waar is onze democratie? vraagt Mohammed. Wie profiteert van de nieuwe grondwet? We hadden er toch al een? Alles werkt nu met smeergeld. Je wil professor worden? Leg gewoon genoeg geld op tafel en je bent professor!.

Mohammed zegt dat zijn beste herinnering aan 2005 de dag was dat zijn neef werd vrijgelaten uit Abu Ghraib, de gevangenis waar Amerikaanse soldaten Iraakse gevangenen vernederden. Voor 2006 hoopt hij net als Feras dat de Amerikanen wegtrekken uit Irak. We willen goede bestuurders, die alle mensen die geleden hebben vergoeden. Ik hoop dat de Irakezen erin slagen samen te werken en meer oog hebben voor de belangen van het land dan voor wat hen verdeelt. (PD/MM)