‘Free Gaza’ zal niet rusten

Belgium to Gaza is een platform van Belgische organisaties en onafhankelijke individuen dat zich engageert om ‘de illegale bezetting van de Gazastrook’ aan te kaarten. In juni nam de organisatie deel aan een internationale ‘Vrijheidsvloot’ waarbij vier Belgen aan boord gingen van de Tharir, de boot die vanuit Griekenland naar Gaza zou varen. De Tahrir werdt echter al een kwartier na vertrek teruggesleept door de Griekse autoriteiten. Vandaag organiseerde Belgium to Gaza een persconferentie waarin de handelswijze van Israël, maar ook van Europa uit de doeken werd gedaan. Guido Gorissen, die als arts en actievoerder meereisde op de Tahrir, stelt dat Israël op alle mogelijke manieren heeft getracht om hen uit Gaza weg te houden. Zo werd zelfs op internationaal vlak gelobbyd om hen buiten spel te zetten

Europa als medeplichtige

En blijkbaar met succes want de actievoerders hadden de grootste moeite om Gaza te bereiken. Gorissen stelt dat het in Griekenland echt duidelijk werd dat Europa in het voordeel van Israël speelt. ‘Toen we met de Tahrir wilden uitvaren, zochten de Grieken krampachtig naar redenen om ons schip niet te laten vertrekken. Zo werden we ervan beschuldigd wapens aan boord te hebben. Toch hebben de Griekse autoriteiten ons schip niet één keer willen onderzoeken want dan hadden ze moeten toegeven dat er inderdaad niets illegaals aan boord was.’

Daarnaast vertelde Gorissen dat Israël aan Europese luchthavens een lijst met driehonderd namen heeft doorgegeven. De mensen op de lijst werden de toegang tot vliegtuigen richting Israël ontzegd. Maar ook de Belgische regering blijft niet onbesproken: ‘Het is schandalig dat de Belgische overheid zo passief blijft onder dit alles. Ze wentelt zich in stilzwijgen en is daarom medeplichtig.’

Aangehouden en opgesloten

Vorige week vrijdag probeerden bijna zestig Belgen naar Palestina te reizen in het kader van de wereldwijde ‘Welkom in Palestina’-campagne, waarbij vijftien Palestijnse organisaties de internationale gemeenschap oproepen om de onmenselijke situatie op de Westoever te aanschouwen. Enkele Europese luchthavens deden moeilijk en verboden verschillende deelnemers de toegang tot het vliegtuig. De Belgische delegatie kwam wel aan in Israël, maar werd in de luchthaven opgewacht door de Israëlische autoriteiten. De groep werd twee dagen lang vastgehouden.

Lucie Nardella was één van de 55 Belgische deelnemers aan de actie en vertelt over de manier waarop ze tijdens hun aanhouding werden behandeld. ‘Eerst werden we verschillende keren hardhandig gefouilleerd. Daarna werden we opgesloten in kleine cellen met te weinig eten en drinkwater. Het contact met de buitenwereld werd ons volledig ontzegd. We konden niet naar buiten kijken en ook geen familie contacteren.’ Ook Jan Dreezen maakte deel uit van de groep die vorige week werd gearresteerd. ‘Eén persoon moest naar het ziekenhuis omdat hij te zwaar was toegetakeld. In totaal hebben we veertien klachten over mishandeling neerglegd bij de Belgische ambassade, ik betwijfel echter of die klachten een vervolg zullen krijgen’, aldus Dreezen.

Oplagplaats vol medicijnen

Ondertussen blijft de organisatie zitten met grote ladingen middelen die niet in Palestina raken. De Tahrir-boot vervoerde voor vijfentwintigduizend euro nieuwe medicijnen. Negentig procent daarvan vervalt in 2014 of 2015 en wordt voorlopig bewaard door Griekse sympathisanten. Maar er zijn ook medicijnen die al in 2012 vervallen en die moeten zo snel mogelijk bij de Palestijnse bevolking raken. ‘Die medicijnen zullen we via een ander schip proberen te versluizen naar Palestina’, stelt Gorissen. ‘We willen de medicijnen in geen geval aan Israël geven want dan komen ze nooit in handen van Palestijnen, hoewel de Israëlische autoriteiten dat stellig ontkennen. Israël heeft trouwens niet het recht om te beslissen welke middelen de Palestijnse bevolking nodig heeft.’

Artikel 59

Josy Dubié, ex-senator van Ecolo, zat samen met Gorissen op de Tahrir-boot. Hij benadrukt vooral het feit dat Israël zijn voeten veegt aan het internationaal humanitair recht. Dubié verwijst daarvoor naar artikel 59 uit de Conventie van Genève: als de bevolking van een bezet gebied onvoldoende overlevingsmiddelen heeft, dan moet de bezettingsmacht instemmen met hulpprogramma’s en zorgen dat de bevoorrading gemakkelijke en vlot verloopt.

Gorissen besloot dat hij absoluut niet het gevoel heeft dat de vorige acties zijn mislukt. ‘Mensen uit de hele wereld zijn er in geslaagd om het Israëlische leger wekenlang in de hoogste staat van paraatheid te houden. Dat betekent toch dat we als belangrijk worden ervaren. De ‘Free Gaza Movement’ wordt elke dag sterker en we doen er in ieder geval alles aan om zo snel mogelijk in Gaza te raken.’