Chinezen laten stoom af in het park

In de Chinese hoofdstad Peking wonen meer mensen dan er Belgen zijn. Het resultaat zijn elke dag weer files en smog. De zon blijft de hele tijd een gele schijf achter de vervuilde mist, zelfs op wat de Pekinezen een “klare dag” noemen. De zomerse temperaturen zorgen voor een broeierige, vochtige hitte. Dat is ook in zowat alle andere Chinese grootsteden zo.
Bovendien wordt er overal enorm hard gewerkt om het Chinese economische mirakel op toerental te houden. Toch zitten de Chinezen niet collectief op hun tandvlees, dat is buiten hun vermogen tot ontspannen gerekend. Naast hard werkend en gedisciplineerd zijn Chinezen namelijk bovenal levensgenieters.
De plaats van ontspanning na een zware werkdag is het park. Elke avond en tijdens het weekend trekt het vermoeide volkje naar een van de vele parken die de grootsteden rijk zijn. Regel nummer één: laat alle gêne varen. Alles is toegestaan in deze groene longen. Ik wandelde er achter een doodnormale man die de hele tijd achteruit liep, passeerde mensen die elkaars oren schoonmaakten, en luisterde naar een zanger die zijn hoogste tonen aan het oefenen was. Dit is het park: Chinezen ontspannen er, de westerse toeristen kijken er hun ogen uit.

Intiem met een boom

Chinese parken zijn aangelegd volgens de oude regels van de Feng Shui, een filosofie die leert hoe de omgeving het geluk kan beïnvloeden. Een Feng Shui-tuin bestaat uit water, steen, rots en hout. Door de evenwichtige opeenvolging van open plekken en begroeide stukken wordt een wandeling door het park vanzelf een rustgevende bezigheid.
Stil is het er echter niet. Naast de oorverdovende krekels, weerklinkt er een kakofonie van krakerige transistorradio’s, operazangeressen en slechte housemuziek. Vooral de Chinese opera is even wennen: de zang is erg schel en doet geforceerd aan. Niet zelden worden de vrouwenrollen door mannen gespeeld. Een twintigtal toehoorders zit te luisteren naar de zangers, die stukken uit de beroemdste opera’s zingen. Geld wordt er niet gegeven of verwacht: dit is voor beide kanten puur plezier.
Ook mindere goden schaven in het park hun zangkunsten bij. Het is volkomen normaal om mannen de lanen te zien afwandelen terwijl ze in falset zingen. Een pagode verder krijgt een groep senioren zangles. Ook hier luisteren voorbijgangers naar de behoorlijk geslaagde samenzang. Even verderop oefenen enkele beginnende blazers hun toonladders. Heb je een hobby, dan leer of vervolmaak je die in het park.
Net als in de rest van de wereld zijn de meest afgelegen plekjes voor de verliefde koppeltjes - en voor de boomknuffelaars. Ze doen er helemaal alleen hun ding, hangen aan een tak of wrijven een tijdje over de bast. In deze dichterbegroeide stukken willen mensen liever niet gestoord worden, of bekenden tegenkomen. Mannen en vrouwen doen er op hun plekje aan zelfmassage. Ze masseren hun hoofd, slaan op hun benen, of stretchen uitgebreid hun vermoeide spieren. Een enkele keer zie je koppels die elkaars rug, voeten of schouders onder handen nemen.

Laat je vogel eens uit

Zo eenzaam moet het echter voor de meesten niet. Chinezen ontmoeten hier hun vrienden. Voor een babbel met een tasje thee, een spelletje mahjong, of gewoon kaarten. Net als in een Europees park. Eveneens een vertrouwd zicht zijn de hondenbaasjes die hun loslopende keffertjes werkelijk dood verwennen. De meeste kleine beestjes krijgen een kussen op de bank, flesjeswater en al het zorgvuldig klaargemaakte lekkers dat ze opkunnen. Het moet gezegd, zelden zulke brave schoothondjes gezien.
Maar waarom zo traditioneel? Als je honden kan uitlaten, kan je dat met vogels ook. Mensen zitten er samen om de fluitkunsten van hun gekooide zangvogels aan elkaar af te meten. De kooien zijn vaak even mooi als hun bewoners. Gekooide vogels zingen voor hun vrijheid, en dat hebben de Chinezen goed begrepen. Ze doen namelijk hetzelfde met krekels, die ze in kleine rieten mandjes steken waarop de insecten spontaan uitbarsten in een waar Provençaals concert.
Het meest poëtisch zijn misschien wel de vliegeraars. Tegen de avond zweven honderden vliegers boven de Chinese steden, liefst zo hoog mogelijk. Het gaat er niet om je vlieger zo laag mogelijk over het strand te laten scheren, maar om je vlieger met een zo groot mogelijke rust en kunde traag maar zeker het zwerk in te sturen. Het resultaat zijn doodsimpele papieren vliegers die de hoogste wolkenkrabbers moeiteloos overstijgen.

Argentijnse sierlijkheid

Uiteraard zijn er ook de sportievelingen. Tot op hoge leeftijd hebben Chinezen aandacht voor hun soepelheid en conditie, en ook op dat vlak zijn ze liever niet alleen. Het centrale plein van het park staat meestal vol mensen die deelnemen aan de dagelijkse aerobics-les, op de muziek van enkele oudbakken zomerhits. Het tafereel komt terug in heel wat varianten, de ene al wat vreemder dan de andere. Tai Chi kent iedereen, maar wat dacht je van een jazzballet-versie van die oeroude ontspanningsleer? Of Tai Chi waarbij je een balletje op je tennisracket moet houden?
Voor vele jongeren is dat allemaal te halfzacht. Zij staan te badmintonnen, te pingpongen, of leven zich uit op de fitnesstoestellen die hier en daar staan opgesteld. Van gewichten over opdrukbanken tot looptoestellen, wie fit wil zijn heeft hier geen fitnessabonnement nodig. En Chinezen die eens helemaal wat anders willen, die gaan gewoon tangodansen. De geluidskwaliteit van de muziekinstallatie laat te wensen over, maar de koppels zwieren evengoed Argentijns sierlijk heen en weer. China? Jawel.