Buitenlandse studenten in Vlaanderen

Malcolm Asin komt uit Suriname en volgt de eerste master in Milieusanitatie aan de Universiteit Gent. ‘Ik ben erg blij dat ik hier ben. In slechts enkele weken heb ik een andere cultuur, een andere manier van lesgeven en een ander klimaat ontdekt. Ook heb ik al een hoop nieuwe mensen leren kennen. De cultuurshock was voor mij wel niet zo groot als hij had kunnen zijn, ik was al in Europa geweest bij familie in Nederland.’
‘Jammer genoeg heb ik nog niet zoveel Belgen leren kennen, ik heb gemerkt dat jullie niet zo gemakkelijk mensen benaderen. De sfeer tijdens de lessen is wel erg spontaan. Het is een geweldige ervaring om met zoveel verschillende nationaliteiten geconfronteerd te worden. Er zijn studenten uit Kenia, Vietnam, Ethiopië en nog vele andere landen. Toen het academiejaar begon, hebben we allemaal een presentatie gegeven over cultuur, economie en milieuproblematiek van onze thuislanden.’
‘Jullie gaan vaak in het buitenland studeren omdat dat leuk lijkt, ik ben voornamelijk naar Gent gekomen omdat er in Suriname niet zo veel mogelijkheden zijn. Werkgevers geven trouwens de voorkeur aan mensen die in het buitenland gestudeerd hebben. Ik vrees dat dat een beetje te maken heeft met het koloniale verleden. Zelf vind ik het niveau van de opleidingen erg gelijkend, maar jammer genoeg geloven sommigen nog steeds dat blanken beter zijn. Ach, ik moet er niet over klagen, want ik ben erg dankbaar om hier te zijn. Ik heb ook een volledige beurs gekregen van VLIR-UOS, waarmee ik zelfs een beetje kan sparen. Als ik niet zo veel kleren zou kopen, tenminste!’

Ervaringen aan de modeacademie

Sumiko wil liever niet met haar echte naam in Verrekijkers, maar haar verhaal wil ze wel graag vertellen. Ze komt uit Japan en is via een vriendelijke Japanse professor in Antwerpen aan de modeacademie verzeild geraakt.
‘Ik denk dat mijn zin in kunst en mode aangeboren is. Als kind vond ik tekenen zo geweldig dat leren schrijven me eigenlijk nauwelijks interesseerde. Jammer genoeg ben ik opgegroeid in een vrij conservatieve familie. Ik werd absoluut niet aangemoedigd om iets met mijn artistieke interesses te doen. Uiteindelijk heb ik beslist naar België te trekken, en heb ik ook een beurs aangevraagd en gekregen.’
‘Hier ging de wereld voor mij open. De manier waarop er hier met mode wordt omgegaan is voor mij als een droom. We worden echt opgeleid tot professionele designers! Wat me wel soms stoort, is het soort mensen dat hier mode gaat studeren. Iedereen is altijd erg vriendelijk, maar bij velen duurt dat maar totdat je je rug gedraaid hebt. Veel van mijn medestudenten kunnen blijkbaar zichzelf niet relativeren, heb ik al gemerkt.’
‘De meeste vrienden die ik al heb leren kennen, hebben dan ook weinig met mode te maken. Jullie Antwerpenaren zijn soms wel een vreemd volkje. Aziaten zijn voor jullie precies allemaal hetzelfde. Ik werk bijvoorbeeld in een Japans restaurant, want van mijn beurs alleen kan ik moeilijk leven. Op een dag kwam er een jarig jongetje eten met zijn familie. Toen we hem een ijsje met zo’n vuurwerkstokje gaven, vroeg hij me hoe je ‘twaalf’ in het Chinees zegt. Blijkbaar was hij net twaalf jaar geworden. Toen ik hem vertelde dat ik daar geen flauw idee van had omdat ik Japanse ben, keek hij me erg raar aan.’

Onderzoek aan het Tropisch Instituut

Basile Keugoung komt uit Kameroen. In 2006 begon hij een master in Publieke Gezondheid aan het Instituut voor Tropische Geneeskunde (ITG), nu doctoreert hij er ook. ‘Jullie overheid geeft beurzen aan studenten uit bepaalde landen in ontwikkeling, waaronder Kameroen. Ik heb een viertal jaar geleden een dossier ingediend en een masterbeurs gekregen. Na dat jaar heb ik het geluk gehad dat ik hier ook kon beginnen doctoreren. Momenteel pendel ik tussen Kameroen en Antwerpen. Ik verzamel gegevens in mijn thuisland, en kom dan telkens een drietal maanden naar hier om die gegevens te analyseren en te bespreken met verschillende professoren.’
‘Ondertussen ben ik gewend geraakt aan het leven in Antwerpen, maar in het begin heb ik mij toch moeten aanpassen. Ik kwam uit het noorden van Kameroen, waar het in september zo’n 40 graden is. Toen ik hier aankwam op het einde van wat jullie zomer noemen, leek het elke week kouder te worden!’
‘Ook aan het eten heb ik mij moeten aanpassen: ik heb hier geleerd om aardappelen, rijst en spaghetti te eten! Ik ken wel een paar Afrikaanse winkeltjes, maar die zijn vrij duur en hebben ook niet alles. De levensomstandigheden zijn hier wel veel beter: de lucht is relatief schoon, de stad wordt schoongemaakt, het eten wordt gecontroleerd, de hygiënische voorzieningen zijn uitgebouwd. Alles is eigenlijk veel beter georganiseerd.’
‘Het sociale leven vind ik dan weer veel leuker in Kameroen. Ik spreek geen Nederlands, maar ik heb wel gemerkt dat het helpt om gewoon één woord te leren: ‘goeiedag’. Mensen hebben dan meteen door dat ik de taal niet spreek, maar wel moeite doe. Zij doen dan meestal op hun beurt moeite om Engels of Frans te spreken. In Kameroen en Afrika in het algemeen, is de sfeer wel veel vrolijker dan hier.’
‘We maken sneller contact. Als ik jou hier zou tegenkomen op straat, zou ik je bijvoorbeeld kunnen vragen waarheen je gaat, ook al ken ik je niet. Als jij dan zegt ‘naar de Groenplaats’, zou ik zeggen: ‘Ik wandel met je mee’. Ik heb al gemerkt dat je dat in deze stad niet moet doen, want dan bekijken mensen je erg vreemd en denken ze dat je iets van hen wilt. In de studentenresidentie waar ik woon, gaat het er gelukkig socialer aan toe. Al bij al zou ik hier niet willen blijven wonen, na mijn doctoraat blijf ik in Kameroen, bij mijn vrienden en familie!’