Tuinwinkels, jullie plastic potjes verwoesten mensenlevens én de wereld

Zoals iedere goede Belg probeert Louis De Jaeger zijn hoeveelheid plastic afval te verlagen. Hij heeft onder meer een spuitwatermachine gekocht en koopt zijn voedsel rechtstreeks bij de lokale boer. Maar waar hij tot nu toe niet in slaagt, is naar een tuinwinkel gaan zonder terug te komen met meer plastic dan planten. En dat stoort hem.

Als een kind in een snoepwinkel rollen mijn ogen over de mooie planten. Terug thuis kies ik de ideale plek om ze te in de grond de steken. Een grote portie lekkere tomaten, waarvan cœur de bœuf een van mijn favorieten is. Verder plant ik mijn tuin vol met de heerlijkste groenten die nu meer dan ooit welkom zijn.

Een wijze tuinier zei me ooit dat het belangrijk is om in je groententuin altijd niet-eetbare planten te zetten voor de bijtjes, dat doe ik dan ook. Als een tijdelijke koopverslaafde kan ik me dan ook niet inhouden om een paar sierplanten op de kop te tikken. Hierdoor wordt mijn collectie elk jaar groter.

Mijn plantkoopwoede brengt me meestal enkel maar voordelen. Meer gezond en lekker voedsel, bijtjes, vlinders en vogels die meegenieten en de prachtigste kleuren.

Maar! Als ik mijn tuinhuis binnenwandel begint de echte horrorshow. Zoals Tom Cruise in The Mummie let ik op iedere stap die ik zet, voorzichtig voor de boobytraps. Bij de minste misstap word ik genadeloos bedolven door stapels plastic plantpotjes.

De plantwinkels willen ze niet terug, dus moét ik ze toch wel bewaren?

Ik ben geen hamsteraar, maar die plastic potjes zijn toch zo handig. En je weet maar nooit dat ze je later van pas zullen komen.

Een haat-liefdeverhouding is het, ja! Er is iets in me dat er hartstikke van af wil, maar ik kan het niet over mijn hart kan krijgen om ze bij het afval te werpen. De plantwinkels willen ze niet terug, dus moét ik ze toch wel bewaren? We willen een plasticvrije wereld, maar het plastic dat er is moeten we toch eren?

Beste plantwinkels, ik begrijp zeer goed dat planten in aarde groeien en dat die aarde in iets moet zitten dat niet wegrot. Ook weet ik dat het goedkoper is om nieuwe plastic potjes te verkopen dan de oude terug in te zamelen, ze te wassen en te hergebruiken. Maar jullie moeten toch wel inzien dat er tonnen plastic over jullie toonbanken gaan?

Hebben jullie dan niets van medeleven met de arme tuinhuiseigenaars die hun ligzetels uit pure wanhoop in de living moeten zetten omdat er geen plaats meer is door al jullie potjes? Met alle relaties die zijn stukgelopen over welk deel van het tuinhuis nu van wie is? Met de bejaarden die tragisch omgekomen zijn onder het gewicht van omvallende kasten gevuld met jullie potjes?

Stop alstublieft met ons te verleiden met zo’n mooie producten zolang we tot deze koppelverkoop worden gedwongen. Doe dit voor je nog meer slachtoffers maakt.

Louis De Jaeger is tuinarchitect bij Commensalist en oprichter van het Food Forest Institute en ByeByeGrass.