Insight in de productie van een documentaire over klimaatvluchtelingen

Stripteasebars en prostitutie, het lot van vele migrantenmeisjes

© Quinten Prinsen

Paola en Steven in de taxi

Na een welverdiend en deugddoend feestweekend in het toeristische, doch alternatieve San Cristobal de las Casas, begonnen we vol goede moed aan een nieuwe maand en een nieuw hoofdstuk. Hiervoor moesten we op zoek naar iemand die probeerde te migreren naar de VS, maar op een bepaald moment de moed verloor om verder te trekken. Iemand die in een situatie terecht is gekomen waarin deze liever niet zou vertoeven. In de eigenlijke documentaire zou dit het laatste hoofdstuk worden.

Er waren enkele pistes mogelijk, maar we besloten om ons personage te zoeken in het milieu der meisjes van zeden. Dit milieu wordt in alle grenssteden overheerst door vrouwen uit Centraal-Amerika, en is vaak in handen van kartels of van de maffia. Het gros van deze vrouwen is, veelal vergezeld met kind, in Tapachula terecht gekomen en zonder geld komen te zitten. Hun enige manier om te overleven is door hun eigen lichaam te verkopen wat hen, al dan niet gewild, het ‘bezit’ maakt van een clubeigenaar of een pooier. Je kan de dames niet leukweg benaderen en vragen of ze willen meewerken aan je documentaire, gezien het een milieu is waarin je je voor je eigen veiligheid best niet teveel mengt. Een extra moeilijkheid is dat deze vrouwen elke dag zo’n 12 uur werken, met enkel zondag als vrije dag, en dat ze helemaal niet betrouwbaar zijn als het op afspraken aankomt. Dat hebben we dan ook snel gemerkt.

In Tapachula bestaat er een tolerance-free zone waar vrouwen van de straat kunnen worden geplukt voor een schamele 150 pesos (= 7,5 €) per daad. We besloten om daar eerst uit onderzoek uit te trekken, maar stootten al snel op desinteresse of het feit dat ze rekening moeten houden met hun pooiers. Een no go dus…

Mannen worden er vergezeld door dames, die al flirtend trachten zoveel mogelijk drankjes van je te ontfrutselen.

Ook brachten we met Julio Caesar, de acteur die we tijdens ons vorige hoofdstuk inhuurden als priester, een bezoek aan El Carroussel. Dit is een eerder marginale kantine-achtige bar met wit-plastieken tuinmeubilair en ongezellige tl-verlichting, waar zo’n 25 finchera’s (= gezelschapsdames) werkzaam zijn. Mannen worden er vergezeld door dames, die al flirtend trachten zoveel mogelijk drankjes van je te ontfrutselen. Je betaalt 1,2€ voor je eigen consumptie, maar 4€ voor een traktatie aan je gezellin, waarvan de meerwaarde hun bron van inkomsten is. Een vrouw die goed in de markt ligt drinkt op een doordeweekse dag gemakkelijk 15 tot 20 pintjes . Dat merk je dan ook, want met het aantal jaren anciënniteit stijgt ook de omvang van hun vrouwelijke vormen.

Hier is het, op af en toe een dronken vechtpartij na, veilig en is er supervisie door zeven camera’s. In het algemeen lijken de vrouwen hun job niet met tegenzin uit te voeren, en verdienen ze vrij goed naar Mexicaanse normen. Ze worden betast, maar het zijn geen sekswerkers en ze bepalen zelf hun eigen grenzen.

Na enkele bezoekjes raakten we aan de praat met Reina, zowat de enige persoon die voldeed aan het profiel waarnaar we opzoek waren. Zij is een migrante moeder van een éénjarig zoontje uit El Salvador, die instemde om mee te werken aan ons project. We konden een afspraak regelen met de eigenares van de bar, en kregen goedkeuring om onder voorwaarden in de bar te filmen. Alles leek goed te gaan , tot Reina steeds minder van zich liet horen. Na haar terug op te zoeken bleek ze van gedacht veranderd, en wou ze niet meer meewerken.

© Quinten Prinsen

Paola maakt zich op voor ze aan het werk gaat

Het over een andere boeg gooien

Voor we het wisten was het half november, en waren we terug bij af. De moed zakte in onze schoenen en zelfs de woorden dat ‘ons project wel eens zou kunnen falen’ werd in de mond genomen. Opties zoals verhuizen naar een ons onbekende stad om aan een nieuwe research te beginnen, een geheel nieuw onderwerp te kiezen voor dit hoofstuk, of om eerst naar Guatemala te trekken om Hoofdstuk 1 te filmen en terug te keren met de ons resterende tijd werden overwogen. Want wat zeker was, was dat we nog ongeveer 4-5 weken hadden om 2 hoofdstukken voor te bereiden en te filmen. Een bijna onmogelijke opdracht.

We besloten om te blijven en de iets duistere bars een kans te geven, met het idee dat het weleens gevaarlijker zou kunnen worden. Uiteindelijk zijn we via de kapper van Raul te weten gekomen welke bars het interessantst waren voor ons, en vergezelde hij ons erheen.

Ik ben proMO*

 

Steun ons unieke non-profit mediaproject en word proMO*.

Je ontvangt ons magazine en geniet van een pak andere voordelen

Je maakt MO* mee mogelijk en steunt ons in onze missie.

Voor € 4,60/maand of € 60/jaar.

Ik word proMO*

De eerste bar heette Jacalito en zag eruit als een echte Mexicaanse stripteasebar, waar het duister is met luide muziek, en veel groepjes mannen waarbij vrouwen in schaarse kledij op de schoot zitten of met elkaar (lap)dansen. Op het centrale podium werd er elk kwartier Full Monty gegaan door een paaldanseres, en er zijn aparte kamertjes waar je met wederzijds akkoord een privédans voorgeschoteld krijgt.

Ons doel was duidelijk; een personage vinden dat aan ons profiel voldeed. Dit hield in dat we met zoveel mogelijk werksters moesten babbelen, wat ons bijna pluimde want per drankje van deze getrainde drinksters betaal je 200 pesos (= 10 €). We leerden al snel Paola kennen, een heel onschuldig en mooi uitziende jongedame, die vier jaar geleden samen met haar toen pasgeboren zoontje Steven het kartelgeweld van El Salvador ontvluchtte. Het perfecte profiel had ze, maar jammer genoeg was ze, uit angst voor de bendeleden van de Mara’s, niet helemaal overtuigd om te participeren.

Nadat we bot vingen in de Jacalito trokken we naar de Marinero, een iets hoger gewaardeerde stripclub met “betere” meisjes. Al snel bleken Rauls kapper de eigenaar te kennen. Een verrassend aangename man, die ons even vergezelde om kennis te maken, en de serveerder liet weten dat het volgende drankje van het huis was. Met een maag vol bier en een hoofd vol nieuwe informatie en mogelijkheden keerden we huiswaarts.

© Quinten Prinsen

Paola in Stripclub Marinero

Paola

Geen van ons drieën kreeg Paola uit het hoofd. Zij was degene waar we al zo lang naar op zoek waren, dus we besloten om nog eens alles op alles te zetten en haar op te zoeken in de bar. Ze kwam bij ons zitten en had blijkbaar veel nagedacht over ons voorstel, na er met haar neef over gepraat te hebben. Godzijdank had hij enthousiast gereageerd, waardoor ze instemde. Eindelijk hadden we een personage, dat moest beklonken worden!

We spraken af met Paola, om haar en haar zoontje beter te leren kennen buiten haar werksfeer. Ook regelden we een nieuwe woonst voor haar, gezien ze op haar huidige kamer geen visite mocht ontvangen, en haar dagdagelijkse leven filmen daar bijgevolg onmogelijk zou zijn.

Daarnaast regelden we een afspraak met de eigenaar van de Marinero, om twee zaken met hem te bespreken. Of we een avond in zijn club mochten filmen, wat er in principe streng verboden is, en of Paola er die avond mocht werken zodat we haar al werkend konden filmen.

© Lennert Prinsen

Paola maakt zich op om aan het werk te gaan

Na een zeer lang gesprek mocht beiden, onder voorwaarden uiteraard. Dit is absoluut geen evidentie, gezien er veel klanten zijn die niet gefilmd willen worden terwijl ze daar dronken aan de vrouwen zitten. Ook wil de eigenaar niet de reputatie krijgen dat iedereen er zomaar mag filmen, anders zouden de klanten snel wegblijven. Een unieke kans!

Het draaien verliep niet altijd even gesmeerd, vooral doordat Paola vaak oververmoeid was door elke nacht van 21u tot 5-6u ‘s morgens te werken, gecombineerd met de zorg van een energiek vierjarig kind. Daarnaast besloot ze op haar vrije avond in de pinten te vliegen waardoor ze niet kon uitrusten, wat uiteraard nog meer op haar gemoed werkte. Op een ochtend halfweg het draaien, had ze het gehad en wou ze eruit stappen. Gelukkig konden we haar overtuigen en bleef ze aan boord.

Ook het filmen in de Marinero verliep niet zonder slag of stoot. Twee dronken klanten merkten op dat we vanuit de VIP-ruimte achter geblindeerd glas aan het filmen waren. Ze stormden de ruimte binnen, en het scheelde geen haar of ze zouden Lennert van zijn stoel gerukt hebben. Gelukkig kalmeerden ze snel door Rauls bemiddeling, maar we maakten ons uit de voeten, met voldoende mooi beeldmateriaal. Dit hoofdstuk was er één van ups en downs, maar we zijn zeer dankbaar dat ons pad kruiste met Paola. Ze komt zeer naturel over voor de camera, en het resultaat lijkt veelbelovend!

Vanaf heden zoeken we de droogte op in het Zuiden van Guatemala, om er het eerste hoofdstuk van onze documentaire op te nemen.

Tot volgende maand!

© Quinten Prinsen

Paola en haar vier jaar oude zoon Steven

© Lennert Prinsen

It’s a wrap!

 

Maak MO* mee mogelijk.

Word proMO* net als 2790   andere lezers en maak MO* mee mogelijk. Zo blijven al onze verhalen gratis online beschikbaar voor iédereen.

Ik word proMO*    Ik doe liever een gift

Over de auteur

  • De gebroeders Quinten en Lennert Prinsen trachten onder de naam ‘Ecoprins’ een dieper bewustzijn te creëren omtrent alles wat te maken heeft met klimaat en duurzaamheid.

Met de steun van

 2790  

Onze leden

11.11.1111.11.11 Search <em>for</em> Common GroundSearch for Common Ground Broederlijk delenBroederlijk Delen Rikolto (Vredeseilanden)Rikolto ZebrastraatZebrastraat Fair Trade BelgiumFairtrade Belgium 
MemisaMemisa Plan BelgiePlan WSM (Wereldsolidariteit)WSM Oxfam BelgiëOxfam België  Handicap InternationalHandicap International Artsen Zonder VakantieArtsen Zonder Vakantie FosFOS
 UnicefUnicef  Dokters van de WereldDokters van de wereld Caritas VlaanderenCaritas Vlaanderen

© Wereldmediahuis vzw — 2024.

De Vlaamse overheid is niet verantwoordelijk voor de inhoud van deze website.