Syrische vluchtelinge en onderwijsactiviste voert campagne voor onderwijs in noodsituaties

‘Ik realiseerde mij dat je door onderwijs de situatie kan veranderen en hoopvol naar de toekomst kan kijken’

© Sokhin

Muzoon Almellehan bezocht op vrijdag 21 april 2017 een klaslokaal in de school Yakoua in Tsjaad.

Muzoon Almellehan (19) is een Syrische vluchtelinge en onderwijsactiviste. Ze is nu één jaar lang de jongste ambassadrice bij Unicef. Nadat Muzoon Syrië moest ontvluchten met haar gezin, verbleef ze drie jaar in vluchtelingenkampen waarvan achttien maanden in Za’atari kamp in Jordanië. Daar startte ze samen met Unicef een campagne voor onderwijs in noodsituaties, waarin ze pleitte dat meer meisjes naar school moesten gaan. Momenteel woont Muzoon met haar gezin in het Verenigd Koninkrijk en voert ze wereldwijd actie voor de rechten van kinderen, in het bijzonder het recht op onderwijs.

Hoe was jouw leven in Syrië voordat je moest vluchten?

Muzoon Almellehan: Voor de oorlog had ik een heel normaal leven zoals iedereen in een land zonder oorlog. Ik had een heel goed leven in Syrië: ik ging elke dag naar school, speelde met mijn vrienden, bezocht mijn familie en genoot van de natuur in Syrië. In het verleden was het een heel vreedzaam, veilig en mooi land. Ik was nog heel jong en heb mijn kindertijd in Syrië doorgebracht, waardoor veel herinneringen nog steeds daar liggen.

Toen de oorlog begon, is alles veranderd. Het begon als een hevige strijd met talloze gevechten. Ons leven werd ondersteboven gegooid. We voelden ons niet langer veilig thuis of op school. Dagelijkse activiteiten zoals boodschappen doen, werden heel gevaarlijk. ’s Nachts konden we vaak niet slapen door de verschrikkelijke geluiden van gevechten. Mijn vader was leerkracht in een ander gebied dat vernietigd was, waardoor hij geen les meer kon geven. Toen hij zijn job verloor, hadden we geen geld meer om bijvoorbeeld voedsel of kledij te kopen.

De situatie werd na twee jaar erger, waardoor mijn vader besloot om te vluchten uit Syrië. Ik wilde niet vluchten en alles achterlaten, dus dat bracht in het begin veel verdriet met zich mee. We hadden gehoord van Za’atari kamp in Jordanië, een vluchtelingenkamp voor Syriërs. Het was een vreemde gedachte dat we moesten vluchten naar een plaats die ik niet kende en nog nooit gezien had.

Mijn grootste bezorgdheid was dat ik door te vluchten misschien mijn studies niet kon verderzetten in Za’atari kamp. Maar we hadden geen keuze, dus zei mijn vader dat het beter was voor ons om te vluchten naar een veilige plaats.

Wat was jouw eerste indruk van het vluchtelingenkamp Za’atari in Jordanië?

Muzoon Almellehan: In het begin was Za’atari kamp een heel vreemde plaats voor mij. Vroeger hadden we een huis met alle benodigdheden binnen bereik. In Za’atari moesten we met het hele gezin in een kleine tent verblijven, waarin we alle dagelijkse activiteiten deden zoals slapen, bezoekers ontvangen en studeren. De keuken moesten we delen met onze buren en water moest je altijd op een andere plaats met een emmer gaan halen. Bovendien was er geen elektriciteit of internet. Dat waren moeilijke uitdagingen voor mij, waardoor ik het moeilijk had om me aan te passen aan het leven in Za’atari.

‘Ik ging in het kamp van tent naar tent om hen te overtuigen deze kans te grijpen en terug naar school te gaan.’

Toen ik zag dat ik in Za’atari ook naar school kon gaan, was ik zo gelukkig. Ik ben meteen naar school gegaan en dat heeft mijn leven veranderd. Ik realiseerde mij dat ik door onderwijs de situatie kan veranderen en hoopvol naar mijn toekomst kan kijken. Toch zag ik nog veel andere kinderen die niet naar school gingen en niet geloofden in het belang van onderwijs. Zij dachten dat het als vluchteling niet belangrijk was om naar school te gaan. Daarom besloot ik een campagne op te starten die hen zou aanmoedigen om te geloven in onderwijs en terug naar school te gaan. Onderwijs blijft een prioriteit die we nodig hebben, wat de omstandigheden ook zijn, en dat moeten alle kinderen en ouders inzien.

Ik ging in het kamp van tent naar tent om hen te overtuigen deze kans te grijpen en terug naar school te gaan. Ik maakte de kinderen duidelijk dat we geen schuld hadden aan wat ons overkwam, maar dat we gedwongen werden in deze moeilijk situatie. Ik vertelde hen dan ook hoe belangrijk het is om in onszelf te blijven geloven en nooit op te geven. We moeten zelf vechten en hard werken voor een beter leven, wat de uitdagingen ook zijn.

© Fricker

Op 12 augustus 2013 besprak Muzoon Almellehan, toen 14 jaar, met haar leeftijdsgenoten het belang van onderwijs in het vluchtelingenkamp Za’atari in Jordanië, als onderdeel van haar back-to-school campagne.

​Waarom is onderwijs juist zo belangrijk in noodsituaties?

Muzoon Almellehan: Onderwijs is altijd belangrijk, maar in noodsituaties zeker omdat kinderen dan in zeer moeilijke omstandigheden terechtkomen. Onderwijs is een krachtig middel dat hen kan helpen bij het bereiken van hun doelen en het heropbouwen van een sterker leven. Het kan hen kracht geven om zichzelf en hun land te helpen, omdat onderwijs je de kans geeft op een onafhankelijk leven. Daardoor kan je positief denken over je toekomst.

Ik ben proMO*

 

Steun ons unieke non-profit mediaproject en word proMO*.

Je ontvangt ons magazine en geniet van een pak andere voordelen

Je maakt MO* mee mogelijk en steunt ons in onze missie.

Voor € 4,60/maand of € 60/jaar.

Ik word proMO*

Waar hield je de kracht vandaan om een back-to-school campagne op te starten in Za’atari kamp, aangezien dit risico’s kan inhouden zoals negatieve reacties?

‘Veel mensen denken dat vluchtelingen zwakke mensen zijn, die gewoon eten en schuilplaatsen nodig hebben.’

Muzoon Almellehan​: Ik ben afkomstig van een heel geschoolde familie. Mijn vader werkt in het onderwijs, ook mijn tantes en nonkels hadden een positieve impact op mensen door hen belangrijke dingen mee te geven zoals kennis en onderwijs. Hierdoor voelde ik het belang van onderwijs aan, want het helpt je om positief te denken en een belangrijke rol in de samenleving te spelen.

Veel mensen denken dat vluchtelingen zwakke mensen zijn, die gewoon eten en schuilplaatsen nodig hebben. Ik vind het erg dat ze zo over ons denken, ze moeten ons zien als normale mensen met rechten, wensen en dromen. Wij hebben ook onderwijs nodig om onze levensdoelen te bereiken. Toen ik merkte dat veel kinderen in het kamp hier niet in geloofden, wilde ik het hen wél doen geloven. We hebben een opgeleide generatie nodig met voldoende kennis om Syrië en onszelf te helpen.

Ik wist dat ik tijdens mijn campagne voor veel uitdagingen zou komen te staan. Het was dan ook zeker niet gemakkelijk. Maar als ik alleen aan mezelf denk en niet aan anderen, dan kan ik geen verschil maken of Syrië in de toekomst niet helpen. En als niemand een verschil zou willen maken in de maatschappij, dan zouden we veel problemen hebben. Daarom ben ik toch, ondanks alle uitdagingen, met de campagne gestart. Ik wil dat alle mensen, alle kinderen, goed opgeleid zijn, het geeft je een bepaalde sterkte.

Aan het begin van de campagne kreeg ik veel negatieve reacties, bijvoorbeeld veel mensen zeiden dat het mijn zaken niet zijn of ze naar school gaan of niet. Maar ik ben geen persoon die snel opgeeft, dus die reacties hielden me niet tegen. Ik kreeg ook veel positieve reacties van kinderen die dan ook terug naar school gingen. Ik praatte tijdens mijn campagne ook met ouders omdat zij weten hoe het leven kan zijn zonder onderwijs. Ik vertelde hen dat ze hun kinderen de kans moeten geven om te studeren en velen stuurden hun kinderen effectief terug naar school. Dat moedigde mij aan om door te gaan.

Verschillende organisaties zoals Unicef en Save The Children zeiden me dat het aantal kinderen dat naar school ging in Za’atari gestegen was sinds mijn campagne. Die positieve impact doet veel met me, het maakt me gelukkig en trots. Toch waren er nog veel mensen die niet in mijn boodschap geloofden, wat betekent dat er nog steeds werk te doen is. Ik vecht vandaag nog altijd verder als ambassadrice bij Unicef en zal niet opgeven totdat elk kind, wereldwijd, toegang heeft tot onderwijs.

© Rich

Op 15 oktober 2017 ontmoette Muzoon Almellehan Syrische meisjes van graad 9 in de openbare school Sai’ed Noureddin in Amman, Jordanië.

Wat zijn de grootste uitdagingen voor vluchtelingenkinderen om onderwijs te volgen in Za’atari kamp?

Muzoon Almellehan​: De grootste uitdaging in Za’atari kamp is het gebrek aan middelen. We hadden niet voldoende faciliteiten zoals in een normale school. Bijvoorbeeld als we computervaardigheden aan het leren waren, konden we dat enkel doen door middel van boeken door een gebrek aan elektriciteit en computers. Het is heel vreemd om informatie over een computer aan te leren zonder een computer te zien en erop te werken. We hadden ook geen laboratorium om de wetenschappelijke vakken zoals chemie en biologie uit te voeren.

‘Die onvoldoende faciliteiten gaan ook om het gebrek aan tijd, pennen, notitieblokken, tafels of zelfs gekwalificeerde leerkrachten.’

Dus het onderwijs beperkt zich daar tot wat in boeken staat en wat de leerkracht je vertelt in het klaslokaal, want veldwerk wordt niet gedaan. Er is ook geen internet om extra informatie op te zoeken. In het Verenigd Koninkrijk kan ik bijvoorbeeld extra informatie bekomen door een boek uit te lenen in een bibliotheek of door het internet te doorzoeken. Dat is niet mogelijk in het kamp. Die onvoldoende faciliteiten gaan ook om het gebrek aan tijd, pennen, notitieblokken, tafels of zelfs gekwalificeerde leerkrachten.

Verschillende organisatie zoals Unicef doen hun uiterste best om kwaliteitsonderwijs te voorzien. Zij kunnen dat natuurlijk niet alleen en hebben ook meer mensen nodig om hen hierbij te steunen. Op deze moment is ons hoofddoel minstens een onderwijstraject van twaalf jaar mogelijk maken, maar op termijn moeten we ook nadenken over toegang tot hoger onderwijs of universiteit. Veel kinderen hebben een passie om verder te gaan met hun studies, dus dat is iets belangrijk om over na te denken.

Je bent nu één jaar ambassadrice bij Unicef. Welk gevoel heb je hierbij?

Muzoon Almellehan​: Ik ben heel trots dat ik ambassadrice ben voor Unicef en doe het nog steeds even graag. Ik heb al veel langer contact met Unicef, vanaf het moment dat ik in Za’atari kamp aankwam. Toen ik mijn back-to-school campagne opstartte, was Unicef een van de organisaties die aandacht gaf aan mijn activiteiten en in mij geloofde.

Nu ben ik officieel één jaar ambassadrice en ik vind het geweldig om kinderen wereldwijd te vertegenwoordigen. Wanneer ik ergens ga spreken, vertel ik niet enkel mijn persoonlijk verhaal, maar ook dat van miljoenen andere kinderen die geen stem hebben. Ik spreek voor hen omdat ik een verschil wil maken in hun leven. Ik voel een grote verantwoordelijk om de verhalen van deze kinderen verder te vertellen en ze te helpen zoveel als ik kan. Ik hoop dan ook dat mijn stem kan bijdragen aan verandering in hun leven en de situatie beter wordt.

© Rich

Op 15 oktober 2017 deelden Syrische meisjes en jongens hun wensen en dromen met Muzoon Almellehan in een door UNICEF ​​ondersteund Makani-centrum in Jordanië, dat kwetsbare kinderen voorziet van informele leerprogramma’s, kritische psychosociale ondersteuning en levensvaardigheden.

Hoe kan de maatschappij bijdragen tot verandering in de wereld?

‘Als je vluchtelingen en immigranten niet kan ondersteunen met geld, kan je dat wel doen met je menselijke emoties.’

Muzoon Almellehan​: Ik denk dat iedereen hier een rol in kan spelen. Ieder van ons kan een verschil maken. Het moet zelfs geen groot verschil zijn, alle kleine dingen kunnen samen zorgen voor verandering. Mensen in Europa kunnen bijvoorbeeld een verschil maken door vluchtelingen en immigranten te verwelkomen. Ze welkom laten voelen door naar hen te lachen en hen kansen te geven, kan al verandering teweegbrengen, waardoor ze zich ook gemakkelijker integreren in de samenleving. Als je vluchtelingen en immigranten niet kan ondersteunen met geld, kan je dat wel doen met je menselijke emoties. Als ze het gevoel hebben dat ze erbij horen, dan kunnen ze positief denken over hun toekomst en bijdragen tot de samenleving.

Hoe was het voor jou om te integreren in het onderwijssysteem van het Verenigd Koninkrijk?

Muzoon Almellehan​: Het is een heel ander onderwijs- en examensysteem, dus dat was in het begin wat moeilijk voor mij. Ik moest me natuurlijk ook aanpassen aan de andere taal. Ik sprak al goed Engels, maar als je een bepaald onderwerp wil bestuderen, moet je een specifieke terminologie beheersen. Het heeft me wel wat tijd gekost om sommige concepten te leren, maar mijn Engels is in het Verenigd Koninkrijk wel veel beter geworden.

Blijf op de hoogte

Schrijf je in op onze nieuwsbrieven en blijf op de hoogte van het mondiale nieuws

Ondertussen heb ik mijn secundair onderwijs afgerond en ga ik binnenkort naar de universiteit. Veel leerkrachten zeggen dat ik beter wat meer tijd zou nemen, maar dat wil ik niet. Ik wil er op korte tijd hard voor werken.

Welke kansen heb je gekregen door onderwijs te volgen?

Muzoon Almellehan​: Ik heb echt een passie voor onderwijs en geloof er dan ook in dat ik zonder onderwijs veel niet had kunnen bereiken in mijn leven. Ik had bijvoorbeeld geen wereldwijde activist kunnen zijn. Ik kan wel pleiten voor onderwijs, maar als ik zelf niet naar school zou gaan en niet genoeg kennis zou hebben, zou ik geen terechte uitspraken kunnen doen over het belang van onderwijs. Bovendien had ik dan niet de kans gekregen om naar de universiteit te gaan en mijn dromen te bereiken.

Maak MO* mee mogelijk.

Word proMO* net als 2790   andere lezers en maak MO* mee mogelijk. Zo blijven al onze verhalen gratis online beschikbaar voor iédereen.

Ik word proMO*    Ik doe liever een gift

Met de steun van

 2790  

Onze leden

11.11.1111.11.11 Search <em>for</em> Common GroundSearch for Common Ground Broederlijk delenBroederlijk Delen Rikolto (Vredeseilanden)Rikolto ZebrastraatZebrastraat Fair Trade BelgiumFairtrade Belgium 
MemisaMemisa Plan BelgiePlan WSM (Wereldsolidariteit)WSM Oxfam BelgiëOxfam België  Handicap InternationalHandicap International Artsen Zonder VakantieArtsen Zonder Vakantie FosFOS
 UnicefUnicef  Dokters van de WereldDokters van de wereld Caritas VlaanderenCaritas Vlaanderen

© Wereldmediahuis vzw — 2024.

De Vlaamse overheid is niet verantwoordelijk voor de inhoud van deze website.